ການດຳລົງຊີວິດຢູ່ດິນແດນການາອານ

ຈົ່ງຈື່ໄວ້ວ່າ ເມື່ອພຣະເຈົ້າຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບໃນຄືນມື້ນັ້ນ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ແມ່ນຢາໂຄບອີກຕໍ່ໄປ ເຈົ້າໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ ແລະ ເຈົ້າຊະນະ; ສະນັ້ນ ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະແມ່ນ ອິດສະຣາເອນ.” ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຢາໂຄບມີຊື່ວ່າ ອິດສະຣາເອນ ແລະ ລູກຫຼານຂອງລາວກໍໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ ຊາວອິດສະຣາເອນ.

ຫຼາຍປີຜ່ານໄປ ໃນການດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນດິນແດນການາອານ ລູກຊາຍຂອງອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ເຕີບໂຕເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ແລະ ຫຼາຍຄົນກໍມີນິໄສທີ່ບົກພ່ອງ. ເນື່ອງຈາກວ່າ ການມີເມຍຫຼາຍຄົນໄດ້ສົ່ງຜົນເສຍໃຫ້ແກ່ຄອບຄົວ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັກຈືດຈາງລົງ ລວມທັງທຳລາຍຄວາມຜູກພັນໃນຄອບຄົວ. ຄວາມອິດສາຂອງແມ່ແຕ່ລະຄົນໄດ້ສ້າງຄວາມທຸກໃນຊີວິດຄອບຄົວ ເຊິ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ບັນດາລູກໆທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາກາຍເປັນຄົນທີ່ມັກຖົກຖຽງກັນ ແລະ ບໍ່ຍອມຟັງຜູ້ໃດ ຈົນເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງອິດສະຣາເອນຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ໂສກເສົ້າທຸກໃຈໄປນຳ.

ແຕ່ໃນທ່າມກາງບັນດາລູກຊາຍຂອງອິດສະຣາເອນ ຍັງມີລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ມີນິໄສທີ່ແຕກຕ່າງຈາກລູກຊາຍຄົນອື່ນໆ ລູກຊາຍຄົນນີ້ມີຊື່ວ່າ “ໂຢເຊັບ.” ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງນາງຣາເຊັນ ເຊິ່ງເປັນເມຍທີ່ອິດສະຣາເອນຮັກຫຼາຍທີ່ສຸດ. ໂຢເຊັບມີນິໄສດີ ແລະ ຮູບຮ່າງງາມຄືກັບຄວາມດີງາມຂອງຈິດໃຈທີ່ສະແດງອອກເຖິງຮູບຮ່າງລັກສະນະ. ໂຢເຊັບເປັນຄົນລາເລີງ, ຢືດໝັ້ນໃນຫຼັກສິນທຳ ແລະ ດຸໝັ່ນໃນການເຮັດຄວາມດີ.

ໂຢເຊັບມັກຟັງຄຳສັ່ງສອນຂອງພໍ່ ແລະ ມັກເຊື່ອຟັງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົນເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸພາບອ່ອນໂຍນ, ຄວາມສັດຊື່ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈ. ຄວາມດີງາມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ປາກົດໃຫ້ເຫັນຢູ່ໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງລາວ. ພາຍຫຼັງທີ່ຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປແລ້ວ ໂຢເຊັບກໍຍິ່ງຜູກພັນກັບພໍ່ຫຼາຍຂຶ້ນ ສ່ວນອິດສະຣາເອນຜູ້ເປັນພໍ່ນັ້ນກໍຮັກໂຢເຊັບລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຫຼາຍ ຈົນກະທັ້ງຮັກໂຢເຊັບຫຼາຍກວ່າລູກຊາຍຄົນອື່ນໆທັງໝົດ. ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ທີ່ມີຕໍ່ລູກຊາຍ ອິດສະຣາເອນຈຶ່ງໄດ້ຕັດເສື້ອລ່າມທີ່ສວຍງາມໃຫ້ແກ່ໂຢເຊັບຜືນໜຶ່ງ ເຊິ່ງເປັນເສື້ອທີ່ມີລາຄາແພງຫຼາຍ ແລະ ເປັນເສື້ອທີ່ຄົນຮັ່ງມີນຸ່ງ. ເມື່ອລູກຊາຍຄົນອື່ນໆເຫັນວ່າ ພໍ່ຂອງຕົນຕັດເສື້ອພິເສດສຳລັບໂຢເຊັບ ພວກເຂົາກໍພາກັນອິດສາ ແລະ ກຽດຊັງໂຢເຊັບຫຼາຍທີ່ສຸດຈົນບໍ່ເວົ້າດີນຳລາວ.

ເວລາໂຢເຊັບຊາຍໜຸ່ມອາຍຸ 17 ປີ ລາວອກໄປລ້ຽງແກະກັບພວກອ້າຍຂອງລາວ ຂະນະທີ່ໂຢເຊັບເຫັນການປະພືດຊົ່ວຊ້າຂອງພວກອ້າຍ ລາວກໍພະຍາຍາມຫ້າມພວກເຂົາ ແຕ່ມັນຍິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກອ້າຍມີຄວາມກຽດຊັງຕໍ່ໂຢເຊັບຫຼາຍຂຶ້ນ. ໂຢເຊັບບໍ່ອາດທົນເຫັນພວກອ້າຍຂອງລາວເຮັດຄວາມຜິດບາບຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເລົ່າສູ່ພໍ່ຟັງ ເພື່ອຫວັງວ່າພວກອ້າຍຈະຟັງຄວາມພໍ່ ແລະ ພໍ່ອາດຈະປ່ຽນແປງນິໄສຂອງພວກເຂົາໄດ້.

ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ທີ່ມີຕໍ່ລູກຊາຍ ອິດສະຣາເອນຈຶ່ງໄດ້ຕັດເສື້ອລ່າມທີ່ສວຍງາມໃຫ້ແກ່ໂຢເຊັບຜືນໜຶ່ງ ເຊິ່ງເປັນເສື້ອທີ່ມີລາຄາແພງຫຼາຍ ແລະ ເປັນເສື້ອທີ່ຄົນຮັ່ງມີນຸ່ງ. ເມື່ອລູກຊາຍຄົນອື່ນໆເຫັນວ່າ ພໍ່ຂອງຕົນຕັດເສື້ອພິເສດສຳລັບໂຢເຊັບ ພວກເຂົາກໍພາກັນອິດສາ ແລະ ກຽດຊັງໂຢເຊັບຫຼາຍທີ່ສຸດຈົນບໍ່ເວົ້າດີນຳລາວ.

ຢູ່ມາຄືນໜຶ່ງ ໂຢເຊັບໄດ້ມີຄວາມຝັນແປກປະຫຼາດ ແລະ ລາວໄດ້ເລົ່າຄວາມຝັນນີ້ໃຫ້ພວກອ້າຍຟັງ. ໂຢເຊັບເວົ້າວ່າ: “ຟັງຄວາມຝັນທີ່ຂ້ອຍຈະເລົ່າສູ່ຟັງນີ້ແມ້! ພວກເຮົາກຳລັງພາກັນມັດເຂົ້າຢູ່ທີ່ທົ່ງນາ ເມື່ອມັດແລ້ວ ຟ່ອນເຂົ້າຂອງຂ້ອຍກໍຕັ້ງຂຶ້ນຊື່ຕົງ. ສ່ວນຟ່ອນເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ຕີວົງລ້ອມຟ່ອນເຂົ້າຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂາບລົງຕໍ່ໜ້າຟ່ອນເຂົ້າຂອງຂ້ອຍ.”

ພວກອ້າຍຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ: “ເຈົ້າຄິດວ່າ ເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນກະສັດປົກຄອງພວກເຮົາຊັ້ນບໍ?” ແລ້ວພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບກໍພາກັນຊັງໂຢເຊັບຫຼາຍຂຶ້ນ ຍ້ອນຄວາມຝັນທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ເລົ່າມານັ້ນ.

ໃນເວລາຕໍ່ມາ ໂຢເຊັບກໍໄດ້ມີຄວາມຝັນທີ່ແປກປະຫຼາດອີກ ແລະ ລາວໄດ້ເລົ່າຄວາມຝັນສູ່ພໍ່ແລະ ພວກອ້າຍຟັງຕື່ມອີກວ່າ: “ຂ້ອຍຝັນອີກແລ້ວ! ຂ້ອຍຝັນເຫັນດວງຕາເວັນ, ດວງເດືອນ ແລະ ດວງດາວສິບເອັນດວງກົ້ມຂາບຂ້ອຍ.”

ພໍ່ຂອງລາວຈຶ່ງທ້ວງຂຶ້ນວ່າ: “ຄວາມຝັນທີ່ລູກຝັນເຫັນນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າຫຍັງ? ລູກຄິດວ່າ ພໍ່ກັບແມ່ ແລະ ພວກອ້າຍຂອງລູກຈະພາກັນໄປກົ້ມຂາບລູກຊັ້ນບໍ?” ແລ້ວພວກອ້າຍຈຶ່ງພາກັນອິດສາໂຢເຊັບຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ສ່ວນອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ແຕ່ຄົ້ນຄິດເລື່ອງນີ້ຢູ່ໃນໃຈ ແລະ ເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າກຳລັງສຳແດງອະນາຄົດໃຫ້ໂຢເຊັບເຫັນ.

ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກໝິ່ນປະໝາດ

ພວກອ້າຍສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າພຣະເຈົ້າຢູ່ກັບໂຢເຊບ ແຕ່ພວກເຂົາຍັງໝິ່ນປະໝາດໂຢເຊັບ. ຊີວິດທີ່ດີຂອງໂຢເຊັບຖືກກ່າວໂທດມາຕະຫຼອດຈາກວິທີທາງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກອ້າຍ ແລະ ພວກເຂົາກຽດຊັງໂຢເຊັບທີ່ກ່າວຫາບາບຂອງພວກເຂົາຢູ່ເລື້ອຍໆ. ຄືກັນກັບປັດຈຸບັນນີ້ ບາງຄົນຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງສະຖິດຢູ່ກັບບຸກຄົນຜູ້ນີ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຈະຢືນຢູ່ໄດ້ເມື່ອຄົນນັ້ນຕຳໜິພວກເຂົາຈາກວິທີທາງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາມັກຄວາມບາບຫຼາຍ ຈົນພວກເຂົາບໍ່ຢາກກັບໃຈໃໝ່. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບ ພວກເຂົາເລີ່ມກຽດຊັງຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 33:18; 37:1-11.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 204-210} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ໂຢເຊັບຖືກຂາຍເປັນທາດ

ລູກຊາຍຂອງອິດສະຣາເອນເປັນຄົນລ້ຽງແກະ ເພາະວ່າພວກເຂົາມີແກະຫຼາຍໂຕ ແລະ ພວກເຂົາຕ້ອງນຳພາແກະຂອງຕົນໄປຊອກຫາຫຍ້າກິນ. ແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າ ໂຢເຊັບ ແລະ ເບັນຢາມິນຍັງເປັນຊາຍໜຸ່ມນ້ອຍຢູ່. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຢູ່ເຝົ້າບ້ານເພື່ອຊ່ວຍພໍ່ ສ່ວນພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບສິບຄົນໄດ້ພາກັນເອົາຝູງສັດໄປເລາະຫາກິນຕາມທົ່ງຫຍ້າໃນສະຖານທີ່ຕ່າງໆ ແຕ່ກໍບໍ່ກັບມາບ້ານເປັນເວລາດົນ.

ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ອິດສະຣາເອນກໍເລີ່ມເປັນຫ່ວງຢ້ານວ່າລູກໆຈະເປັນອັນຕະລາຍ ເພາະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ກັບມາບ້ານເປັນເວລາດົນນານ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງບອກໂຢເຊັບໄປຕາມຫາພວກອ້າຍ ເພື່ອນຳຂ່າວກັບມາບອກພໍ່ວ່າພວກອ້າຍນັ້ນມີຄວາມເປັນຢູ່ຢ່າງໃດ. ເມື່ອໂຢເຊັບກ່າວອຳລາພໍ່ແລ້ວ ລາວກໍອອກເດີນທາງໄປຕາມຫາພວກອ້າຍ.

ຫຼັງຈາກທີ່ອອກເດີນທາງໄກໄປຄົນດຽວ ໂຢເຊັບກໍພົບເຫັນພວກອ້າຍຂອງລາວ. ເມື່ອພວກອ້າຍຫຼຽວເຫັນໂຢເຊັບກຳລັງເດີນທາງມາແຕ່ໄກໆ ແລະ ພວກເຂົາກໍເຫັນເສື້ອທີ່ເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງຄວາມຮັກທີ່ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ມອບໃຫ້ໂຢເຊັບນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຮູ້ສຶກອິດສາ ແລະ ກຽດຊັງໂຢເຊັບຫຼາຍຂຶ້ນ.

ຄວາມອິດສາ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງພວກອ້າຍທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເກັບໄວ້ມາເປັນເວລາດົນນານນັ້ນ ກໍໄດ້ຄອບງໍາຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ.

ໃນຂະນະທີ່ໂຢເຊັບເດີນທາງໃກ້ຈະຮອດບ່ອນທີ່ພວກອ້າຍລ້ຽງແກະ ພວກອ້າຍຂອງລາວກໍໄດ້ສົນທະນານຳກັນວ່າ: “ເບິ່ງແມ້! ຄົນຊ່າງຝັນມາທີ່ນີ້ແລ້ວ. ມາເທາະ, ໃຫ້ພວກເຮົາຂ້າລາວ ແລະ ໂຍນສົບຂອງລາວຖິ້ມລົງໃນນ້ຳສ້າງແຫ່ງໃດແຫ່ງໜຶ່ງ. ພວກເຮົາຈະບອກພໍ່ວ່າ 'ສັດຮ້າຍກັດກິນລາວ.' ແລ້ວເຮົາຈະເບິ່ງວ່າ ຄວາມຝັນຂອງລາວນັ້ນຈະເປັນຈິງໄດ້ຢ່າງໃດ.”

ເມື່ອລູເບັນຜູ້ທີ່ເປັນອ້າຍກົກໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ລາວກໍຊອກຫາວິທີຊ່ວຍໂຢເຊັບ. ລາວຈຶ່ງເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: ຢ່າຂ້າລາວເທາະ! ພຽງແຕ່ໂຍນລາວລົງນ້ຳສ້າງ ທີ່ຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານນີ້ກໍພໍແລ້ວ.” ແລ້ວລູເບັນໄດ້ຍ່າງອອກໄປບ່ອນອື່ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ອງຊາຍຄົນອື່ນໆຮູ້ຈຸດປະສົງຂອງລາວ.

ພໍໂຢເຊັບເດີນທາງມາຮອດບ່ອນທີ່ພວກອ້າຍຂອງລາວຢູ່ ລາວກໍຮູ້ສຶກດີໃຈທີ່ໄດ້ພົບພວກອ້າຍຂອງລາວ ແຕ່ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບເບິ່ງໂຢເຊັບພຽງແຕ່ຄວາມກຽດຊັງ. ແລ້ວພວກອ້າຍກໍໄດ້ຍ່າງເຂົ້າໄປຫາໂຢເຊັບ ແລະ ດຶງເສື້ອຄຸມທີ່ໂຢເຊັບນຸ່ງນັ້ນອອກ. ພວກເຂົາເຍາະເຍີຍ ແລະ ຂົ່ມຂູ່ໂຢເຊັບ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ໂຢເຊັບຮູ້ໄດ້ທັນທີວ່າ ພວກເຂົາໝາຍຈະເອົາຊີວິດຂອງລາວ. ໂຢເຊັບໄດ້ຂໍຮ້ອງອ້ອນວອນພວກອ້າຍຂອງລາວໃຫ້ເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແຕ່ພວກອ້າຍກໍບໍ່ສົນໃຈ ແລະ ບໍ່ຟັງສຽງຂໍຮ້ອງອ້ອນວອນຂອງໂຢເຊັບເລີຍ. ຈາກນັ້ນ ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບກໍລາກໂຢເຊັບໄປຢ່າງຮຸນແຮງ ແລະ ໂຍນລາວລົງໄປໃນນ້ຳສ້າງແຫ້ງແຫ່ງໜຶ່ງ. ເມື່ອພວກເຂົາແນ່ໃຈວ່າໂຢເຊັບໜີອອກຈາກນ້ຳສ້າງແຫ້ງນັ້ນບໍ່ໄດ້ ແລ້ວພວກອ້າຍກໍປ່ອຍໂຢເຊັບໃຫ້ອົດຕາຍຢູ່ທີ່ນັ້ນ ສ່ວນພວກເຂົາກໍກັບໄປນັ່ງກິນເຂົ້າ.

ໃນຂະນະທີ່ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບກຳລັງພາກັນນັ່ງກິນເຂົ້າຢູ່ນັ້ນ ພວກເຂົາກໍເຫັນປະຊາຊົນກຸ່ມໜຶ່ງພວມເດີນທາງແຮ່ຂະບວນໄປຄ້າຂາຍຢູ່ທີ່ປະເທດເອຢິບ. ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຢູດາ ຈຶ່ງເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຖ້າພວກເຮົາຂ້າລາວ ແລະ ອຳຄວາມຜິດໄວ້ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຫຍັງ? ສະນັ້ນ ໃຫ້ພວກເຮົາຂາຍລາວໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນກຸ່ມນີ້ສາ! ໂດຍບໍ່ຕ້ອງທຳຮ້າຍລາວ ເພາະເຖິງຢ່າງໃດ ລາວກໍແມ່ນນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຮົາໃນສາຍເລືອດດຽວກັນ.” ແລ້ວພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຄົນອື່ນໆກໍເຫັນພ້ອມພຽງກັນ ແລະ ພາກັນດຶງໂຢເຊັບຂຶ້ນມາຈາກນ້ຳສ້າງແຫ້ງນັ້ນທັນທີ.

ເມື່ອໂຢເຊັບຂຶ້ນມາຈາກນ້ຳສ້າງແຫ້ງແລ້ວ ລາວກໍຕົກໃຈທີ່ເຫັນພວກພໍ່ຄ້າ. ລາວກໍລະນຶກເລີຍວ່າພວກອ້າຍຈະຕ້ອງຂາຍລາວໃຫ້ພວກພໍ່ຄ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ການເປັນທາດນີ້ເປັນຊະຕາກໍາທີ່ເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍກວ່າການຕາຍ. ສະນັ້ນ ໂຢເຊັບຈຶ່ງຂໍຮ້ອງອ້ອນວອນພວກອ້າຍແຕ່ລະຄົນດ້ວຍໃຈທີ່ເປັນທຸກພ້ອມທັງນໍ້າຕາ ແຕ່ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ ເພາະພວກອ້າຍແຕ່ລະຄົນມີໃຈແຂງກະດ້າງ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈຕໍ່ຄຳອ້ອນວອນຂອງໂຢເຊັບເລີຍ. ແລ້ວພວກເຂົາໄດ້ຂາຍໂຢເຊັບໃຫ້ແກ່ພວກພໍ່ຄ້າເປັນເງິນຊາວຫຼຽນ ແລ້ວພວກພໍ່ຄ້າເຫຼົ່ານັ້ນກໍພາໂຢເຊັບໄປປະເທດເອຢິບ.

ຕໍ່ມາ ລູເບັນຜູ້ທີ່ເປັນອ້າຍກົກ ກໍໄດ້ກັບໄປເບິ່ງທີ່ນ້ຳສ້າງແຫ້ງນັ້ນແຕ່ກໍບໍ່ເຫັນໂຢເຊັບແລ້ວ. ລາວຕົກໃຈ ແລະ ໄດ້ຈີກເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຕົນອອກດ້ວຍຄວາມທຸກໃຈຢ່າງໜັກ. ລາວກັບມາຫາພວກນ້ອງຊາຍຂອງລາວ ແລະ ເວົ້າວ່າ: "ໂຢເຊັບບໍ່ຢູ່ໃນນ້ຳສ້າງແລ້ວ! ຂ້ອຍຈະເຮັດແນວໃດດີ?" ເມື່ອລູເບັນໄດ້ຮູ້ວ່າພວກເຂົາໄດ້ຂາຍໂຢເຊັບ ແລະ ຮູ້ວ່າຕົນຊ່ວຍຫຍັງໂຢເຊັບບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ລາວຈຶ່ງໄດ້ຈຳໃຈຮ່ວມມືກັບພວກນ້ອງຊາຍໃນການປິດບັງຄວາມຜິດ. ແລ້ວພວກອ້າຍກໍໄດ້ຂ້າລູກແກະ ແລະ ເອົາເສື້ອຄຸມຂອງໂຢເຊັບຈຸ່ມໃສ່ເລືອດຂອງລູກແກະ.

ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍພາກັນຖືເສື້ອໄປຫາພໍ່ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ພວກລູກໄດ້ພົບເຫັນເສື້ອນີ້ ພໍ່ກວດເບິ່ງດູວ່າແມ່ນເສື້ອຂອງລູກຊາຍພໍ່ຫຼືບໍ່?”

ອິດສະຣາເອນຈື່ເສື້ອນັ້ນໄດ້ດີ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ແມ່ນແລ້ວ! ມັນເປັນເສື້ອຂອງໂຢເຊັບລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍ. ສັດຮ້າຍໄດ້ກັດກິນລາວຈົນເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍແລ້ວ.”

ອິດສະຣາເອນໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ ພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນແຕ່ລະຄົນໄດ້ເຂົ້າມາປອບໃຈເພິ່ນ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜສາມາດປອບໃຈເພິ່ນໄດ້. ເມື່ອພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບທົບທວນເຖິງການກະທຳຂອງພວກເຂົາແລ້ວກໍຮູ້ສຶກຢ້ານກົວ ແລະ ຢາກອ້ອນວອນຂໍການອະໄພຈາກພໍ່ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຢ້ານວ່າພໍ່ຈະເວົ້າໃຫ້ພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງປິດບັງເລື່ອງນີ້ໃຫ້ເປັນຄວາມລັບ. ສ່ວນອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ແຕ່ສືບຕໍ່ໄວ້ທຸກໃຫ້ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເປັນເວລາດົນນານ.

ອິດສະຣາເອນໄດ້ລະເລີຍການລ້ຽງລູກຊາຍຕາມຄໍາສັ່ງສອນຂອງພຣະເຈົ້າໃນໄວເດັກຂອງພວກລູກຊາຍ ເພິ່ນມີບັນຫາຫຼາຍຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນບໍ່ມີເວລາສັ່ງສອນລູກຊາຍໄດ້ຢ່າງພຽງພໍກ່ຽວກັບເລື່ອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຝຶກຝົນອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາຕາມທີ່ພວກເຂົາຄວນຈະມີ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຕີບໃຫຍ່ກາຍເປັນຄົນທີ່ມັກເຮັດຜິດບາບ ແລະ ຍັງໄດ້ເຮັດໃຫ້ພໍ່ທຸກໃຈ.

ຄວາມສຳຄັນຂອງການສັ່ງສອນລູກ

ຖ້າພໍ່ແມ່ເຫັນຄວາມສຳຄັນຂອງການລ້ຽງລູກໃຫ້ຢູ່ໃນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ພວກເຂົາກໍຈະໃຊ້ເວລາຫຼາຍຂຶ້ນໃນການອະທິຖານສຳລັບລູກ. ພວກເຂົາຈະອະທິຖານຂໍພຣະອົງໃຫ້ປະທານສະຕິປັນຍາໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາສໍາລັບການສັ່ງສອນລູກ. ພໍ່ແມ່ຄວນໃຊ້ທຸກໆໂອກາດປັບປຸງນິໄສຂອງລູກທຸກໆຄົນ. ພໍ່ແມ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່ໃນການພັດທະນາອຸປະນິໄສຂອງລູກ ຄືລັກສະນະການປະພຶດຄວາມດີໃຫ້ມີການພັດທະນາຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ລັກສະນະການປະພຶດຄວາມຊົ່ວໃຫ້ມີໜ້ອຍລົງ. ພໍ່ແມ່ທຸກຄົນຄວນເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ແກ່ລູກເຊັ່ນດຽວກັນ.

ມີລັກສະນະການປະພຶດທີ່ດີຫຼາຍຢ່າງທີ່ພວກເຮົາສາມາດປູກຝັງໃນອຸປະນິໄສຂອງລູກພວກເຮົາເຊັ່ນ: ຄວາມຊື່ສັດ, ຄວາມກະຕັນຍູ, ຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມເມດຕາ, ຄວາມດຸໝັ່ນ, ການຫ້າມໃຈຕົນເອງ, ການໃຫ້ອະໄພ, ຄວາມຈົ່ງຮັກພັກດີ, ການເຊື່ອຟັງ, ການມີລະບຽບວິໄນທີ່ຮຽບຮ້ອຍ, ຄວາມອົດທົນ, ຄວາມເຄົາລົບນັບຖື, ຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ແລະ ການຄວບຄຸມຕົນເອງ. ອຸປະນິໄສ ແລະ ລັກສະນະການປະພຶດເຫຼົ່ານີ້ຈະຊ່ວຍລູກເປັນຄົນດີໃນອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 37:12-35.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 210-212} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢເຊັບ

“ພຣະເຈົ້າຊົງສະຖິດຢູ່ກັບໂຢເຊັບ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຊົງສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ລາວ… ແລະ ທຸກໆສິ່ງທີ່ລາວເຮັດໄດ້ ພຣະເຈົ້າຊົງອວຍພອນໃຫ້ຈະເລີນຂຶ້ນ” (ປະຖົມມະການ 39:21,23).

ພໍມາຮອດປະເທດເອຢິບ ພວກພໍ່ຄ້າກໍໄດ້ຂາຍໂຢເຊັບໃຫ້ຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ "ໂປຕີຟາ" ເຊິ່ງເປັນນາຍທະຫານທີ່ເປັນຫົວໜ້າຮັກສາວັງຂອງກະສັດ. ໂຢເຊັບກໍໄດ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນເປັນເວລາສິບປີ. ໂປຕີຟາເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ບັນດານໃຫ້ທຸກໆສິ່ງທີ່ໂຢເຊັບເຮັດນັ້ນເກີດຜົນດີ ເພິ່ນຈຶ່ງພໍໃຈກັບວຽກງານທີ່ໂຢເຊັບເຮັດ. ສະນັ້ນ ໂປຕີຟາຈຶ່ງມອບທຸກໆສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີໃຫ້ໂຢເຊັບເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງຮັບຜິດຊອບແທນເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ກັງວົນສົນໃຈນຳສິ່ງໃດເລີຍ. ເພາະເຫັນແກ່ໂຢເຊັບ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຊົງອວຍພອນໃຫ້ຄອບຄົວຂອງໂປຕີຟາ ແລະ ທຸກໆສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີຢູ່ໃນບ້ານ ແລະ ໃນທົ່ງນາໃຫ້ຈະເລີນຂຶ້ນ.

ເມຍຂອງໂປຕີຟາເຫັນວ່າໂຢເຊັບເປັນຊາຍໜຸ່ມທີ່ມີຮູບຮ່າງງາມ ແລະ ໜ້າຮັກ. ນາງກໍຫຼົງມັກໂຢເຊັບ ແລະ ມີມື້ຫນຶ່ງ ນາງໄດ້ຊັກຊວນໃຫ້ໂຢເຊັບໄປນອນນຳນາງ. ແຕ່ໂຢເຊັບປະຕິເສດ ແລະ ໄດ້ຕອບນາງວ່າ: “ເບິ່ງດູ! ນາຍຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ກັງວົນສົນໃຈນຳສິ່ງໃດເລີຍຢູ່ໃນເຮືອນນີ້ ຍ້ອນເພິ່ນເຊື່ອໃຈຂ້ານ້ອຍ ເພິ່ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮັບຜິດຊອບທຸກໆສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີ. ຂ້ານ້ອຍມີອຳນາດໃນເຮືອນຫຼັງນີ້ເທົ່າໆກັນກັບເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຫວງຫ້າມຂ້ານ້ອຍໃນສິ່ງໃດໆເລີຍ ຍົກເວັ້ນແຕ່ຕົວທ່ານທີ່ເປັນເມຍຂອງເພິ່ນ ແລ້ວຂ້າຂ້ອຍຈະກ້າລ່ວງປະເວນີ ແລະ ເຮັດຜິດບາບຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງໃດ?” ແຕ່ນາງກໍຍັງຂໍຮ້ອງໂຢເຊັບທຸກມື້ທຸກວັນໃຫ້ໄປນອນນຳນາງ.

ມື້ໜຶ່ງ ໂຢເຊັບເຂົ້າໄປເຮັດວຽກຢູ່ໃນເຮືອນ ເຊິ່ງໃນເວລານັ້ນກໍບໍ່ມີຜູ້ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນໆຢູ່ໃນເຮືອນຈັກຄົນ. ເມຍຂອງໂປຕີຟາຈຶ່ງສວຍໂອກາດນີ້ຈ່ອງເສື້ອຂອງໂຢເຊັບເອົາໄວ້ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ມານອນນຳຂ້ອຍສາ!” ແຕ່ໂຢເຊັບໄດ້ຫລົບໜີແລ່ນອອກໄປຂ້າງນອກ. ເມຍຂອງໂປຕີຟາເຫັນວ່າຕົນເອງຫາທາງນອນກັບໂຢເຊັບບໍ່ໄດ້ ແລະ ເມື່ອເຫັນວ່າເສື້ອຂອງໂຢເຊັບຢູ່ໃນມືຂອງຕົນເອງ ນາງຈຶ່ງແກ້ແຄ້ນໂຢເຊັບໂດຍການໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີໂຢເຊັບ. ເມື່ອໂປຕີຟາກັບມາເຮືອນ ເມຍຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ຕົວະເພິ່ນວ່າ ໂຢເຊັບພະຍາຍາມທຳຮ້າຍນາງ. ເມື່ອໂປຕີຟາໄດ້ຍິນເລື່ອງທີ່ເມຍຂອງເພິ່ນເວົ້າມານັ້ນ ເພິ່ນກໍໃຈຮ້າຍ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ຈັບເອົາໂຢເຊັບໄປເຂົ້າຄຸກ.

ເຖິງແມ່ນວ່າ ໂຢເຊັບຈະຢູ່ໃນຄຸກຕາມຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງກໍຕາມ ລາວກໍຍັງຄົງດຸໝັ່ນຂະຫຍັນ ຈົນເຮັດໃຫ້ທຳມະໂລງ(ຜູ້ຄຸມຢູ່ໃນຄຸກ)ເລີ່ມພໍອົກພໍໃຈ ແລະ ໄວ້ວາງໃຈໃນໂຢເຊັບ. ສະນັ້ນ ທໍາມະໂລງຈຶ່ງໃຫ້ໂຢເຊັບຮັບຜິດຊອບວຽກງານທຸກຢ່າງທີ່ຢູ່ໃນຄຸກ ລວມທັງເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງນັກໂທດອີກດ້ວຍ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ກວດກາສິ່ງໃດໆທີ່ໂຢເຊັບຮັບຜິດຊອບ ເພາະວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ໂຢເຊັບເຮັດນັ້ນຫລ້ອນໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງ.

ຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຄວາມຈົ່ງຮັກພັກດີ

ເຖິງແມ່ນວ່າ ໂຢເຊັບຈະອາໄສຢູ່ກັບຄົນທີ່ບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂາບໄຫ້ວບູຊາຮູບປັ້ນກໍຕາມ ແຕ່ລາວກໍຍັງຄົງຮັກສາການໃຊ້ຊີວິດທີ່ສະຫງົບຫງຽບ ແລະ ສັດຊື່ຈົ່ງຮັກພັກດີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໂຢເຊັບບໍ່ໄດ້ອາຍທີ່ຈະນັບຖືພຣະເຈົ້າຂອງບັນພະບູລຸດ ແລະ ລາວຍັງຄົງນະມັດສະການພຣະເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍ.

ການກະທຳຂອງເຮົາ

ການກະທຳຂອງເຮົາໃນສະຖານະການທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສາມາດເປັນພະຍານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດສຳລັບຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາ. ຄວາມສະຫງ່າງາມຂອງອຸປະນິໄສຂອງເຮົາຈະໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍຢູ່ໃນສັງຄົມ ແລະ ຜູ້ອື່ນຈະເຫັນບາງສິ່ງບາງຢ່າງໃນຕົວຂອງເຮົາທີ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 39:1-23.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 213-218} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ແກ້ຄວາມຝັນ

ໃນເວລາທີ່ໂຢເຊັບຢູ່ໃນຄຸກນັ້ນ ມີຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນ ແລະ ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຂົ້າຈີ່ຂອງກະສັດເອຢິບທີ່ຖືກເຂົ້າຄຸກຍ້ອນການເຮັດຜິດບາງຢ່າງ. ຕອນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງ ໂຢເຊັບສັງເກດເຫັນພວກເຂົາທັງສອງມີຄວາມໂສກເສົ້າ. ໂຢເຊັບຈຶ່ງສອບຖາມເຖິງຕົ້ນປາຍສາເຫດວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງເປັນທຸກກັງວົນໃຈ ແລ້ວກໍພົບວ່າພວກເຂົາທັງສອງມີຄວາມຝັນທີ່ແປກປະຫຼາດ ເຊິ່ງພວກເຂົາຢາກຮູ້ວ່າຄວາມຝັນນັ້ນມີຄວາມໝາຍວ່າຢ່າງໃດ.

ໂຢເຊັບເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ: “ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະແກ້ຄວາມຝັນນັ້ນໄດ້ ຂໍໃຫ້ທ່ານລອງເລົ່າຄວາມຝັນສູ່ຂ້ານ້ອຍຟັງເບິ່ງດູ!”

ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນເລົ່າວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ຝັນເຫັນເຄືອອະງຸ່ນເຄືອໜຶ່ງຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ ແລະ ມີສາມງ່າ. ໃນທັນໃດ ງ່າເຫຼົ່ານັ້ນກໍປົ່ງໃບ, ດອກກໍບານ ແລະ ມີພົ້ວໝາກອະງຸ່ນສຸກຢູ່ເຕັມງ່າ. ຂ້ອຍຍົກຈອກຂອງກະສັດຂຶ້ນ ແລະ ປິດໝາກອະງຸ່ນບີບລົງໃສ່ຈອກນັ້ນ ແລະ ຢື່ນໃຫ້ເພິ່ນ.”

ໂຢເຊັບຕອບລາວວ່າ: “ຄວາມຝັນຂອງທ່ານມີຄວາມໝາຍດັ່ງນີ້: ສາມງ່ານັ້ນໝາຍເຖິງສາມວັນ. ພາຍໃນສາມວັນ ກະສັດຈະປົດປ່ອຍທ່ານອອກຈາກຄຸກ ທັງຍົກໂທດໃຫ້ ແລະ ມອບຕຳແໜ່ງເດີມໃຫ້… ເມື່ອທຸກສິ່ງຮຽບຮ້ອຍໄປດ້ວຍດີແລ້ວ ຂໍທ່ານຢ່າລືມຂ້ານ້ອຍເດີ. ຂໍທ່ານກະລຸນາບອກເລື່ອງຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ກະສັດຮັບຮູ້ນຳແດ່ ແລະ ຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ອອກຈາກຄຸກນີ້ດ້ວຍ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ຂ້ານ້ອຍຖືກຂາຍ ແລະ ນຳມາທີ່ປະເທດເອຢິບ ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດເລີຍ ພໍທີ່ຈະຖືກຄຸກຍ້ອນ.”

ເມື່ອຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຂົ້າຈີ່ເຫັນວ່າຄວາມຝັນຂອງຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນເປັນເລື່ອງດີ ລາວຈຶ່ງເລົ່າຄວາມຝັນຂອງຕົນໃຫ້ໂຢເຊັບຟັງວ່າ: “ຂ້ອຍກໍຝັນຄືກັນ. ຂ້ອຍຝັນວ່າໄດ້ຖືຖາດເຂົ້າຈີ່ສາມຖາດເທິງຫົວຂ້ອຍ. ໃນຖາດໜ່ວຍເທິງມີເຂົ້າຈີ່ທຸກຊະນິດສຳລັບກະສັດ ແຕ່ນົກໄດ້ມາກິນເຂົ້າຈີ່ນັ້ນ.”

ໂຢເຊັບຕອບລາວວ່າ: “ຄວາມຝັນຂອງທ່ານມີຄວາມໝາຍດັ່ງນີ້: ຖາດສາມໃບນັ້ນໝາຍເຖິງສາມວັນ. ພາຍໃນສາມວັນ ກະສັດຈະເອົາທ່ານອອກມາຈາກຄຸກ ແລະ ສັ່ງຕັດຄໍທ່ານ! ແລ້ວເຂົາກໍຈະເອົາສົບຂອງທ່ານໄປແຂວນໄວ້ທີ່ຕົ້ນໄມ້ ແລະ ຝູງນົກຈະມາເຈາະກິນເນື້ອຂອງທ່ານ.”

ສາມວັນຕໍ່ມາ ກໍເປັນວັນເກີດຂອງກະສັດເອຢິບ. ເພິ່ນໄດ້ຈັດງານກິນລ້ຽງຂຶ້ນສຳລັບຂ້າຣາຊາການທັງຫຼາຍຂອງເພິ່ນ. ກະສັດກໍໄດ້ປ່ອຍຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນ ແລະ ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຂົ້າຈີ່ໃຫ້ອອກຈາກຄຸກ. ເພິ່ນໄດ້ມອບຕຳແໜ່ງເດີມຄືນໃຫ້ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນ ແຕ່ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ປະຫານຊີວິດຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຂົ້າຈີ່. ແລ້ວທຸກສິ່ງກໍໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ເວົ້າໄວ້ທຸກປະການ. ແຕ່ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນນັ້ນລືມຄິດເຖິງໂຢເຊັບ.

ອຸປະນິໄສຂອງໂຢເຊັບສ່ອງປະກາຍແມ່ນແຕ່ຢູ່ໃນຄຸກໃຕ້ດິນທີ່ມືດ. ລາວຢຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມອົດທົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ການຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມສັດຊື່ເປັນເວລາຫຼາຍປີຈະຖືກຕອບແທນຢ່າງໂຫດຮ້າຍກໍຕາມ ແຕ່ມັນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໃຈຂອງໂຢເຊັບໝົ່ນໝອງ ຫຼືລະແວງສົງໄສຢ່າງໃດເລີຍ ລາວມີສັນຕິສຸກທີ່ເກີດຈາກຄວາມບໍຣິສຸດໃຈ. ໂຢເຊັບຝາກເລື່ອງຂອງລາວທັງໝົດໄວ້ກັບພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມໄວ້ວາງໃຈ ລາວບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງການທີ່ຕົນຖືກກົດຂີ່ຂົມເຫັງ ແຕ່ລາວໄດ້ລືມຄວາມທຸກເຫຼົ່ານັ້ນໂດຍການປອບໃຈຄົນອື່ນທີ່ມີຄວາມທຸກ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ໂຢເຊັບຈະຢູ່ໃນຄຸກ ແຕ່ລາວກໍຍັງດຸໝັ່ນພາກພຽງໃນການຮັບໃຊ້.

ພຣະເຈົ້າຊົງໃຊ້ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ ເພື່ອກະກຽມໂຢເຊັບໄວ້ສຳລັບໜ້າທີ່ອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ໂຢເຊັບກໍບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດການຝຶກອົບຮົມທີ່ຈຳເປັນນີ້. ເມື່ອຢູ່ໃນຄຸກ ໂຢເຊັບໄດ້ເຫັນຜົນຂອງການຖືກກົດຂີ່ຂົມເຫັງ, ການໃຊ້ອຳນາດປົກຄອງ ແລະ ຜົນກະທົບຂອງການກໍ່ການຮ້າຍ. ໂຢເຊັບຈຶ່ງໄດ້ຮຽນຮູ້ເລື່ອງຄວາມຍຸຕິທຳ, ຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ກຽມລາວໃຫ້ຮູ້ຈັກການໃຊ້ອຳນາດດ້ວຍສະຕິປັນຍາ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາໃນເວລາທີ່ລາວຈະເປັນຜູ້ນໍາໃນອະນາຄົດ.

ຢຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຄວາມສັດຊື່

ຄວາມສັດຊື່ທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ສະແດງອອກໃນຊີວິດແຕ່ລະມື້ຢູ່ໃນຄຸກ ແລະ ຄວາມເມດຕາສົງສານທີ່ລາວມີຕໍ່ຄົນທີ່ຕົກທຸກລຳບາກນັ້ນ ໄດ້ເປີດທາງສໍາລັບຄວາມຮຸ່ງເຮືອງກຽດຕິຍົດຂອງລາວໃນອະນາຄົດ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ ຄວາມສະຫວ່າງທີ່ເຮົາສ່ອງອອກໄປຈະສະທ້ອນກັບຄືນມາຫາເຮົາ.

ຄຳເວົ້າທຸກໆຄຳທີ່ປອບໃຈຜູ້ຄົນທີ່ໂສກເສົ້າດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ທຸກໆຄັ້ງທີ່ມີການຊ່ວຍບັນເທົາຄວາມທຸກຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ທຸກໆສິ່ງທີ່ໄດ້ຖືກບໍລິຈາກໃຫ້ແກ່ຄົນທຸກຍາກ ຖ້າຫາກພວກເຮົາເຮັດສິ່ງທັງໝົດນີ້ດ້ວຍໃຈທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ມັນກໍຈະນຳພຣະພອນໄປສູ່ຜູ້ໃຫ້.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 40:1-23.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 219} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ໂຢເຊັບຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງ

ຫຼັງຈາກສອງປີຜ່ານໄປ ກະສັດເອຢິບກໍໄດ້ຝັນແປກປະຫຼາດທັງສອງເລື່ອງ ເຊິ່ງຄວາມຝັນທັງສອງເລື່ອງນີ້ເບິ່ງຄືວ່າຈະເປັນລາງບອກເຖິງເຫດການຮ້າຍແຮງອັນດຽວກັນ. ກະສັດເອຢິບບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມຝັນນັ້ນຍັງມາລົບກວນຈິດໃຈຂອງເພິ່ນຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ສະນັ້ນ ກະສັດຈຶ່ງເອີ້ນພວກໝໍມໍ ແລະ ນັກປາດໃນປະເທດເອຢິນມາເຂົ້າເຝົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ເລົ່າຄວາມຝັນເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ພວກເຂົາຟັງ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜສາມາດແກ້ຄວາມຝັນຂອງເພິ່ນໄດ້. ກະສັດເອຢິບຈຶ່ງເປັນທຸກກັງວົນໃຈຫຼາຍ ແລະ ຄວາມຢ້ານກັງວົນຂອງກະສັດກໍໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວສຳນັກຂ້າຣາຊາການທັງຫຼາຍ. ຄວາມປັ່ນປ່ວນທີ່ເກີດຂຶ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນຄິດເຖິງເຫດການຄວາມຝັນຂອງຕົນເອງ ແລະ ລາວກໍຄິດເຖິງໂຢເຊັບຂຶ້ນມາທັນທີ ແລະ ກໍເສຍໃຈທີ່ຕົນເອງໄດ້ລືມບຸນຄຸນຂອງໂຢເຊັບ. ຫົວໜ້າພະນັກງານເຮັດເຫຼົ້າອະງຸ່ນຈຶ່ງໄປເລົ່າເລື່ອງນີ້ສູ່ກະສັດເອຢິບຟັງ ເມື່ອກະສັດເອຢິບໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ຄົນໄປນຳເອົາໂຢເຊັບມາເຂົ້າເຝົ້າທັນທີ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ກະສັດເອຢິບຈະຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈທີ່ຕ້ອງຫັນຈາກພວກໝໍມໍ ແລະ ນັກປາດໃນປະເທດເອຢິບ ໂດຍໄປປຶກສາກັບທາດທີ່ເປັນຄົນຕ່າງດ້າວກໍຕາມ. ແຕ່ກະສັດເອຢິບກໍພ້ອມທີ່ຈະຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຜູ້ທີ່ຕ້ອຍຕ່ຳທີ່ສຸດ ຖ້າຫາກມັນສາມາດບັນເທົາຄວາມທຸກໃນໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້.

ໂຢເຊັບໄດ້ຖືກນຳຕົວໄປປ່ຽນເຄື່ອງນຸ່ງ ຕັດຜົມ ແລະ ແຖໜວດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍມີຄົນພາໂຢເຊັບໄປເຂົ້າເຝົ້າກະສັດເອຢິບ ແລ້ວກະສັດກໍໄດ້ກ່າວຕໍ່ໂຢເຊັບວ່າ: “ເຮົາຝັນ ແລະ ບໍ່ມີໃຜແກ້ຄວາມຝັນນັ້ນໄດ້. ເຮົາໄດ້ຍິນວ່າເຈົ້າສາມາດແກ້ຄວາມຝັນນັ້ນໄດ້.”

ໂຢເຊັບຕອບກະສັດວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍແກ້ຄວາມຝັນບໍ່ໄດ້ດອກ! ແຕ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າອົງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະແກ້ຄວາມຝັນໃຫ້ທ່ານໄດ້”

ແລ້ວກະສັດເອຢິບກໍເລີ່ມເລົ່າຄວາມຝັນວ່າ: “ເຮົາໄດ້ຢືນຢູ່ແຄມແມ່ນ້ຳ. ໃນຂະນະນັ້ນ ມີງົວແມ່ທີ່ຕຸ້ຍພີເຈັດໂຕຂຶ້ນມາຈາກແມ່ນ້ຳ ແລະ ກິນຫຍ້າຢູ່ເທິງຝັງ. ຕໍ່ມາ ກໍມີງົວແມ່ຈ່ອຍຜອມ, ໜ້າຂີ້ດຽດ ແລະ ໜ້າຢ້ານອີກເຈັດໂຕ ເຊິ່ງເປັນງົວແມ່ທີ່ໜ້າສັງເວດທີ່ສຸດ ທີ່ເຮົາບໍ່ເຄີຍເຫັນມາກ່ອນໃນປະເທດເອຢິບ. ງົວຈ່ອຍຜ່ອມເຫຼົ່ານີ້ກໍໄດ້ກືນກິນງົວແມ່ໂຕທີ່ຕຸ້ຍພີ. ແຕ່ວ່າມັນກິນເວລາໃດບໍ່ມີໃຜຮູ້ເຫັນ ເພາະງົວເຫຼົ່ານັ້ນເບິ່ງແລ້ວແຮ່ງຈ່ອຍຜອມກວ່າເກົ່າ ແລ້ວເຮົາກໍຕື່ນຂຶ້ນ. ຈາກນັ້ນ ເຮົາກໍໄດ້ນອນຫລັບໄປອີກ ແລະ ຝັນວ່າ ມີຮວງເຂົ້າເມັດຕຶ່ງເຈັດຮວງຢູ່ໃນຕົ້ນດຽວກັນ. ແລ້ວກໍມີຮວງເຂົ້າເຈັດຮວງງອກອອກມາເປັນເມັດເຂົ້າລີບ ແລະ ຫ່ຽວແຫ້ງເພາະຖືກລົມທະເລຊາຍພັດ. ແລ້ວຮວງເຂົ້າເມັດລີບກໍໄດ້ກືກກິນຮວງເຂົ້າເມັດຕຶ່ງ.”

ໂຢເຊັບຕອບກະສັດວ່າ: “ຄວາມຝັນທັງສອງຢ່າງນີ້ມີຄວາມໝາຍອັນດຽວກັນ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກທ່ານໃຫ້ຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະອົງກຳລັງຈະໃຫ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື: ງົວແມ່ທີ່ຕຸ້ຍພີກັບຮວງເຂົ້າເມັດຕຶ່ງເຈັດຮວງນັ້ນ ໝາຍເຖິງເວລາເຈັດປີແຫ່ງຄວາມອຸດົມສົມບູນ. ສ່ວນງົວແມ່ທີ່ຈ່ອຍຜອມກັບຮວງເຂົ້າລີບນັ້ນ ໝາຍເຖິງເວລາເຈັດປີແຫ່ງໄພອຶດຢາກອາຫານ ຄືຢູ່ໃນທົ່ວປະເທດເອຢິບຈະມີຄວາມອຸດົມສົມບູນເປັນເວລາເຈັດປີ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຈະມີໄພອຶດຢາກອາຫານເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາເຈັດປີອີກ. ສາເຫດທີ່ທ່ານຝັນທັງສອງຢ່າງນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ກະສັດຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ຈະບັງເກີດຂຶ້ນ.”

ໂຢເຊັບໄດ້ກ່າວຕໍ່ໄປອີກວ່າ: “ບັດນີ້ ທ່ານຄວນຊອກຫາຄົນໜຶ່ງທີ່ສະຫຼຽວສະຫຼາດ ແລະ ມີປັນຍາ ແລະ ແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ລາວເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດ… ເພື່ອເກັບເອົາຜົນລະປູກໜຶ່ງສ່ວນຫ້າໃນເວລາເຈັດປີທີ່ອຸດົມສົມບູນນັ້ນໄວ້. ໃຫ້ພວກເຂົາຮີບໂຮມອາຫານທຸກຊະນິດ ແລະ ເກັບຮັກສາເອົາໄວ້ໃນປີທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ຈະມາເຖິງ ເພາະອາຫານທີ່ເກັບໄວ້ນີ້ຈະເປັນເຄື່ອງບັນເທົາທຸກເວລາອຶດຢາກໃນໄລຍະເຈັດປີທີ່ຈະມາເຖິງ. ໂດຍວິທີນີ້ແຫລະ ປະຊາຊົນເອຢິບຈະບໍ່ອຶດຕາຍ.”

ການແກ້ຄວາມຝັນທີ່ໂຢເຊັບກ່າວມານີ້ສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ແຜນການທີ່ສະເໜີມານີ້ກໍເຕັມດ້ວຍສະຕິປັນຍາຈົນບໍ່ມີຂໍ້ສົງໄສອັນໃດເລີຍ. ກະສັດເອຢິບເຫັນວ່າທົ່ວທັງອານາຈັກໃນປະເທດເອຢິບນີ້ ມີແຕ່ໂຢເຊັບເທົ່ານັ້ນທີ່ມີສະຕິປັນຍາສາມາດບອກເຖິງໄພອັນຕະລາຍທີ່ຈະຮຸກຮານປະເທດ ແລະ ແນະນຳວິທີຕຽມຕົວສຳລັບໄພອັນຕະລາຍນັ້ນ. ສະນັ້ນ ກະສັດເອຢິບຈຶ່ງກ່າວຕໍ່ໂຢເຊັບວ່າ: “ດ້ວຍວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ສຳແດງທຸກສິ່ງແກ່ເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ຈຶ່ງເປັນການຈະແຈ້ງແລ້ວວ່າ ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ເຂົ້າໃຈ ແລະ ມີສະຕິປັນຍາເທົ່າກັບເຈົ້າ. ເຮົາຈະແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດ ແລະ ປະຊາຊົນທຸກໆຄົນຂອງເຮົາຈະປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງເຈົ້າ ແຕ່ເຮົາເປັນໃຫຍ່ກວ່າເຈົ້າ ເພາະເຮົາເປັນກະສັດ.”

ແລ້ວກະສັດເອຢິບກໍໄດ້ຖອດແຫວນແຫ່ງອຳນາດອອກຈາກນິ້ວມືຂອງເພິ່ນ ແລະ ສຸບໃສ່ນິ້ວມືຂອງໂຢເຊັບ. ເພິ່ນເອົາເສື້ອໂຕງາມໃຫ້ໂຢເຊັບນຸ່ງ ແລະ ເອົາສາຍຄໍຄຳໃຫ້. ນອກຈາກນີ້ ກະສັດຍັງໄດ້ປະທານລົດປະຈຳຕຳແໜ່ງຄັນທີ່ຮອງຈາກເພິ່ນໃຫ້ອີກດ້ວຍ. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ປົກຄອງຢູ່ໃນປະເທດເອຢິບ.

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຕໍາແຫນ່ງສູງແຕ່ກໍຍັງຖ່ອມຕົນ

ເມື່ອຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງສູງ ມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຜູ້ນັ້ນຈະເປັນຄົນອວດອົງທະນົງຕົວ ແລະ ໝັ່ນໃຈໃນຕົວເອງ. ແຕ່ໃນຊີວິດຂອງໂຢເຊັບ ພຣະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ໂຢເຊັບມາເປັນທາດ ແລະ ມາຕິດຄຸກ ເພື່ອສອນລາວກ່ຽວກັບການອ່ອນນ້ອມຖ່ອມຕົນ ແລະ ເພິ່ງພາໃນພຣະອົງ. ພວກເຮົາຫຼາຍຄົນໃນປັດຈຸບັນນີ້ ເມື່ອມີຕຳແໜ່ງສູງ ແລະ ຮັ່ງມີໃນຊີວິດ. ພວກເຮົານັ້ນມັກຈະລະເລີຍບໍ່ສົນໃຈພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄິດວ່າຕົນເອງມີສະຕິປັນຍາພຽງພໍທີ່ບໍ່ຈຳເປັນຈະເພິ່ງພາໃນພຣະເຈົ້າ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 41:1-46.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 219-223} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບ

ເມື່ອປີແຫ່ງຄວາມອຸດົມສົມບູນໄດ້ມາເຖິງ ພວກເຂົາໄດ້ສ້າງສາງເກັບຂະໜາດໃຫຍ່ໄວ້ຢູ່ຕາມຕົວເມືອງຕ່າງໆທົ່ວປະເທດເອຢິບ ໂດຍມີໂຢເຊັບເປັນຜູ້ຄວບຄຸມເບິ່ງແຍງທຸກຢ່າງ. ໃນໄລຍະເຈັດປີທີ່ອຸດົມສົມບູນນັ້ນ ທີ່ດິນກໍຜະລິດຜົນລະປູກໄດ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ໂຢເຊັບໄດ້ຮີບໂຮມເອົາເຂົ້າທີ່ເກັບກ່ຽວໄດ້ຈາກນາທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມໄວ້ໃນສາງຂະໜາດໃຫຍ່ຕາມຕົວເມືອງຕ່າງໆ ແລະ ຜົນເກັບກ່ຽວມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍປານເມັດດິນຊາຍທີ່ແຄມທະເລ ຈົນບໍ່ສາມາດນັບໄດ້.

ເມື່ອຄວາມອຸດົມສົມບູນໃນໄລຍະເວລາເຈັດປີທີ່ປະເທດເອຢິບໄດ້ຮັບນັ້ນສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ໄພອຶດຢາກອາຫານເປັນເວລາເຈັດປີກໍເລີ່ມເກີດຂຶ້ນຕາມທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ກ່າວໄວ້ລວງໜ້ານັ້ນ. ໄພອຶດຢາກອາຫານນັ້ນ ໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍຢູ່ໃນຫຼາຍໆປະເທດທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບ ຈົນປະເທດເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ມີເຂົ້າກິນ ແຕ່ຢູ່ໃນປະເທດເອຢິບຍັງມີເຂົ້າກິນຢູ່ທົ່ວປະເທດ. ເມື່ອປະຊາຊົນເອຢິບບໍ່ມີອາຫານ ພວກເຂົາໄດ້ພາກັນມາຂໍອາຫານນຳກະສັດເອຢິບ ກະສັດຈຶ່ງສັ່ງປະຊາຊົນໃຫ້ໄປຫາໂຢເຊັບ ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ໄຂສາງເຂົ້າທຸກສາງຂາຍໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນເອຢິບ. ເມື່ອປະຊາຊົນຈາກຫຼາຍໆບ່ອນໃນທົ່ວໂລກໄດ້ຍິນວ່າຢູ່ປະເທດເອຢິບໄດ້ເກັບເຂົ້າໄວ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ຄົນຕ່າງປະເທດຫຼາຍໆຊົນຊາດຈຶ່ງພາກັນມາຍັງປະເທດເອຢິບ ເພື່ອຂໍຊື້ເຂົ້ານຳໂຢເຊັບຍ້ອນໄພອຶດຢາກອາຫານທີ່ເກີດຂຶ້ນຢ່າງຮ້າຍແຮງຢູ່ທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ.

ເມື່ອອິດສະຣາເອນຜູ້ເປັນພໍ່ຂອງໂຢເຊັບຮູ້ວ່າຢູ່ປະເທດເອຢິບມີເຂົ້າຂາຍ ເພິ່ນກໍໄດ້ສັ່ງໃຫ້ລູກຊາຍສິບຄົນໄປຊື້ເຂົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຈຶ່ງພາກັນໄປຍັງປະເທດເອຢິບເພື່ອຊື້ເຂົ້າ. ໃນຂະນະນັ້ນໂຢເຊັບເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບ ລາວໄດ້ຂາຍເຂົ້າໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຈາກທຸກຊົນຊາດທົ່ວໂລກ. ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຈຶ່ງເຂົ້າມາຫາ ແລະ ຂາບລົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າໂຢເຊັບ. ພໍໂຢເຊັບເຫັນພວກອ້າຍຂອງລາວ ແລະ ລາວກໍຈື່ພວກເຂົາໄດ້. ລາວຍັງຈື່ຈຳຄວາມຝັນຂອງລາວທີ່ກ່ຽວກັບພວກອ້າຍ ແຕ່ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບບໍ່ຈື່ໂຢເຊັບ ເພາະໂຢເຊັບຖືກປ່ຽນຊື່ໃໝ່, ປ່ຽນການນຸ່ງຖື ແລະ ມີຖານະຕຳແໜ່ງທີ່ສູງ ຈົນເຮັດໃຫ້ພວກອ້າຍສັງເກດບໍ່ໄດ້ວ່າ ຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບນັ້ນແມ່ນໂຢເຊັບນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຂົາເອງ.

ໂຢເຊັບເຮັດຄືບໍ່ຮູ້ຈັກພວກອ້າຍ ແລະ ລາວໄດ້ເວົ້າຢ່າງມີອຳນາດຕໍ່ພວກອ້າຍວ່າ: "ພວກເຈົ້າມາແຕ່ໃສ?"

ພວກອ້າຍຕອບໂຢເຊັບວ່າ: "ພວກຂ້ານ້ອຍມາແຕ່ການາອານ ເພື່ອຂໍຊື້ອາຫານ"

ແລ້ວໂຢເຊັບກໍເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ພວກເຈົ້າເປັນນັກສືບ! ພວກເຈົ້າມາສືບເບິ່ງຈຸດອ່ອນໃນປະເທດຂອງເຮົາ.”

ພວກອ້າຍຕອບຂຶ້ນວ່າ: “ບໍ່ແມ່ນ! ທ່ານເອີຍ ພວກຂ້ານ້ອຍມາຢ່າງຄົນຮັບໃຊ້ເພື່ອຊື້ອາຫານ. ພວກເຮົາທັງໝົດເປັນອ້າຍນ້ອງກັນ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນນັກສືບ ທ່ານເອີຍ! ພວກຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນສັດຊື່.”

ໂຢເຊັບເວົ້າຂຶ້ນຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ: “ບໍ່ແມ່ນດອກ! ພວກເຈົ້າມາສືບເພື່ອເບິ່ງຈຸດອ່ອນປະເທດຂອງເຮົາ.”

ພວກອ້າຍເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ທ່ານເອີຍ! ພວກຂ້ານ້ອຍເປັນອ້າຍນ້ອງນຳກັນສິບສອງຄົນທີ່ເກີດຈາກພໍ່ດຽວກັນຢູ່ໃນແຜ່ນດິນການາອານ. ນ້ອງຊາຍຫຼ້າຍັງຢູ່ນຳພໍ່ ແຕ່ນ້ອງຊາຍອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ.”

ໂຢເຊັບຕອບພວກອ້າຍວ່າ: "ທີ່ເຮົາເວົ້າວ່າ 'ພວກເຈົ້າເປັນນັກສືບ' ນັ້ນແມ່ນແທ້ໆ ພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງພິສູດຕົວເອງດັ່ງນີ້... ພວກເຈົ້າຈະໄປຈາກທີ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ ຈົນກວ່ານ້ອງຊາຍຫຼ້າຂອງພວກເຈົ້າຈະມາທີ່ນີ້."

ໂຢເຊັບເຮັດທຳທ່າສົງໄສໃນເລື່ອງຄວາມຈິງທີ່ພວກອ້າຍເລົ່າມານັ້ນ ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ບອກໃຫ້ພວກອ້າຍພິສູດໂດຍການໃຫ້ຄົນໜຶ່ງໄປເອົານ້ອງຊາຍຫຼ້າມາໃຫ້ໂຢເຊັບເບິ່ງ. ແຕ່ພວກອ້າຍຄິດວ່າ ຖ້າຈະເດີນທາງກັບໄປກັບມາ ຄອບຄົວຄົງຂາດອາຫານແທ້ໆ ແລະ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະຕ້ອງການປະຖິ້ມອ້າຍນ້ອງໄວ້ໃນຄຸກ ແລະ ເດີນທາງໄປຄົນດຽວ. ແລ້ວຄົນນັ້ນຈະເບິ່ງໜ້າພໍ່ໄດ້ຈັ່ງໃດ? ຖ້າພານ້ອງຊາຍຫຼ້າມານຳ ກໍຄົງມາຮ່ວມຊະຕາກຳແບບດຽວກັນ. ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ພໍ່ຕ້ອງໂສກເສົ້າເສຍໃຈທີ່ຈະຕ້ອງສູນເສຍລູກຊາຍຫຼ້າໄປ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກອ້າຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຕົກລົງເຮັດຕາມເງື່ອນໄຂທີ່ໂຢເຊັບບອກໄດ້. ສະນັ້ນ ໂຢເຊັບຈຶ່ງໄດ້ສັ່ງຂັງພວກອ້າຍໄວ້ສາມມື້.

ພໍມາຮອດມື້ທີສາມ ໂຢເຊັບກໍໄດ້ສັ່ງໃຫ້ພວກທະຫານພາພວກອ້າຍຂອງລາວເຂົ້າມາພົບ ເພາະບໍ່ກ້າທີ່ຈະຖ່ວງເວລາພວກອ້າຍໄວ້ດົນ ເພາະຢ້ານວ່າພໍ່ ແລະ ຄອບຄົວທີ່ຢູ່ທາງບ້ານອາດຈະລຳບາກຍ້ອນຂາດອາຫານ. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍກ່າວຕໍ່ພວກອ້າຍວ່າ: “ຂ້ອຍເປັນຄົນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ… ເພື່ອພິສູດວ່າພວກເຈົ້າເປັນຄົນສັດຊື່ແທ້ ໃຫ້ຄົນໜຶ່ງໃນພວກເຈົ້າຢູ່ໃນຄຸກນີ້ສ່ວນຄົນທີ່ເຫຼືອນຳເອົາອາຫານກັບບ້ານເມືອໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຈົ້າທີ່ກຳລັງອຶດຫິວ ແຕ່ພວກເຈົ້າຕ້ອງເອົານ້ອງຊາຍຫຼ້າມາຫາເຮົາ. ອັນນີ້ຈະພິສູດວ່າ ພວກເຈົ້າໄດ້ເວົ້າຄວາມຈິງ ແລ້ວພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກປະຫານຊີວິດ.” ແລ້ວພວກອ້າຍກໍຕົກລົງຕາມຂໍ້ທີ່ສະເໜີມານັ້ນ.

ແລ້ວພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບກໍລົມນຳກັນວ່າ: “ຄວາມຈິງແລ້ວ! ພວກເຮົາມີຄວາມຜິດໃນເລື່ອງນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຮົາ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມທຸກໃຈຂອງນ້ອງຊ່ຳໃດເມື່ອລາວອ້ອນວອນຂໍຄວາມເມດຕາຈາກພວກເຮົາ ແຕ່ພວກເຮົາກໍບໍ່ຍອມຟັງສຽງຂອງລາວເລີຍ. ຈັງຊັ້ນແຫລະ! ຄວາມທຸກໃຈນີ້ຈຶ່ງບັງເກີດແກ່ພວກເຮົາ.”

ລູເບັນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຂ້ອຍບອກພວກເຈົ້າແລ້ວວ່າ ‘ຢ່າຕີລາວ’ ແຕ່ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ຍອມຟັງຂ້ອຍເລີຍ. ເຫັນບໍບາດນີ້! ບາບໄລ່ເວນທັນສາແລ້ວ.”ໂຢເຊັບເຂົ້າໃຈໃນເລື່ອງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າໂຢເຊັບເຂົ້າໃຈ ເພາະວ່າໂຢເຊັບໃຊ້ນາຍແປພາສາສົນທະນາກັບພວກເຂົາ. ເມື່ອໂຢເຊັບໄດ້ຍິນແນວນັ້ນແລ້ວກໍຄວບຄຸມອາລົມໄວ້ບໍ່ຢູ່ ຈຶ່ງອອກໄປຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ຄົນດຽວ. ເມື່ອໂຢເຊັບຕັ້ງສະຕິໄດ້ແລ້ວ ລາວກໍກັບເຂົ້າມາອີກ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ທະຫານມັດອ້າຍຄົນໜຶ່ງເອົາໄວ້ຊື່ວ່າ “ຊີເມໂອນ” ໃຫ້ໄປຂັງຄຸກໄວ້. ສາເຫດທີ່ເລືອກຊີເມໂອນ ເພາະວ່າໃນຕອນທີ່ພວກອ້າຍຈັບໂຢເຊັບນັ້ນ ຊີເມໂອນເປັນຜູ້ຊັກຊວນໃຫ້ພວກອ້າຍຄົນອື່ນລົງມືເຮັດ. ແລ້ວພວກອ້າຍທີ່ເຫຼືອກໍພາກັນກັບບ້ານ.

ແສງສະຫວ່າງ

ໂດຍຜ່ານທາງໂຢເຊັບ, ກະສັດເອຢິບແລະ ປະຊາຊົນເອຢິບຈຶ່ງໄດ້ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າອົງທ່ຽງແທ້. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາຍັງຂາບໄຫວ້ບູຊາຮູບເຄົາຣົບກໍຕາມ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງເຄົາລົບຫຼັກການທີ່ປາກົດໃນຊີວິດ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງໂຢເຊັບຜູ້ທີ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ.

ຈື່ຈໍາຄວາມຝັນ

ຕອນທີ່ໂຢເຊັບເຫັນພວກອ້າຍຂາບລົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂອງຕົນນັ້ນ ລາວກໍຫວນຄິດເຖິງຄວາມຝັນຂອງຕົນໃນອະດີດ ແຕ່ໂຢເຊັບເຮັດທຳທ່າຄືບໍ່ຮູ້ຈັກພວກອ້າຍ ເພາະຢາກລອງໃຈພວກເຂົາວ່າ ພວກເຂົາຍັງມີຄວາມອິດສາ ແລະ ມີຄວາມຍິ່ງຈອງຫອງຢູ່ຫຼືບໍ? ອີກຢ່າງໜຶ່ງໂຢເຊັບກໍຢາກຮູ້ຂ່າວຄາວກ່ຽວກັບພໍ່ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວທີ່ຊື່ວ່າ “ເບັນຍາມິນ.”

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 41:47-57; 42:1-25.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 224-226} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ພວກອ້າຍກັບຄືນດິນແດນການາອານ

ຫຼັງຈາກພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບເດີນທາງກັບຄືນມາທີ່ດິນແດນການາອານແລ້ວ ພວກເຂົາກໍໄດ້ເລົ່າເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ເກີດຂຶ້ນສູ່ຜູ້ເປັນພໍ່ຟັງ. ເມື່ອອິດສະຣາເອນຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນກໍໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ໃຫ້ພໍ່ມີລູກຊາຍເຫຼືອຢູ່ຈັກຄົນບໍ? ໂຢເຊັບກໍໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ແລະ ຊີເມໂອນກໍຖືກຈັບ. ບັດນີ້! ພວກເຈົ້າຈະເອົາເບັນຢາມິນໜີໄປຈາກພໍ່ອີກ…”

ລູເບັນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຈົ່ງມອບເບັນຢາມິນໄວ້ໃນຄວາມເບິ່ງແຍງຂອງລູກເຖີດ! ແລ້ວລູກຈະນຳລາວກັບມາຫາພໍ່ອີກ.”

ແຕ່ອິດສະຣາເອນໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຂ້ອຍຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ເບັນຢາມິນໄປນຳພວກເຈົ້າ…”

ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ຄວາມອຶດຢາກໃນດິນແດນການາອານກໍຮ້າຍແຮງໜັກຂຶ້ນ ແລະ ເຂົ້າສານອາຫານແຫ້ງທີ່ໄດ້ຊື້ມາຈາກປະເທດເອຢິບນັ້ນກໍໃກ້ຈະໝົດແລ້ວ. ສະນັ້ນ ອິດສະຣາເອນຈຶ່ງເວົ້າກັບພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນວ່າ: “ໄປຊື້ອາຫານມາອີກແດ່.”

ຢູດາຕອບພໍ່ວ່າ: “ຜູ້ປົກຄອງເອຢິບໄດ້ເວົ້າກັບພວກເຮົາຢ່າງເດັດຂາດວ່າ 'ຢ່າກັບໄປໃຫ້ເຮົາເຫັນໜ້າ ຈົນກວ່າພວກເຈົ້າຈະນຳນ້ອງຊາຍຫຼ້າໄປນຳ' ຖ້າພໍ່ຍອມໃຫ້ນ້ອງຊາຍຫຼ້າໄປກັບພວກເຮົາ ພວກເຮົາກໍຈະໄປຊື້ເຂົ້າໃຫ້ພໍ່…”

ອິດສະຣາເອນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດເລື່ອງຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ພໍ່ຫຼາຍແທ້; ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງບອກເພິ່ນວ່າ ພວກເຈົ້າມີນ້ອງຊາຍຢູ່ອີກຄົນໜຶ່ງ.”

ພວກເຂົາຕອບພໍ່ວ່າ: “ຜູ້ປົກຄອງເອຢິບສອບຖາມພວກລູກ. ພວກລູກກໍຕອບຕາມຄຳຖາມຂອງເພິ່ນ. ແລ້ວໃຜຊິໄປຮູ້ວ່າ ເພິ່ນຈະບອກໃຫ້ພວກລູກພານ້ອງຊາຍຫຼ້າໄປຫາເພິ່ນ.”

ໃນທີ່ສຸດອາຫານກໍໝົດ ແລະ ບໍ່ມີວິທີທາງໃດທີ່ພວກເຂົາຈະຫາອາຫານໄດ້. ແລ້ວອິດສະຣາເອນຈຶ່ງເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຈັ່ງຊັ້ນ! ຈົ່ງເອົາຜົນຜະລິດຢ່າງດີທີ່ສຸດໃນແຜ່ນດິນນີ້ເຊັ່ນ: ກຳຍານ, ນ້ຳເຜິ້ງ, ໝາກກໍ່, ເຄື່ອງເທດ ແລະ ໝາກບົກເອົາໄປຕ້ອນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບຄົນນັ້ນ. ຈົ່ງພານ້ອງຊາຍຂອງພວກເຈົ້າໄປສາ! ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ ດົນບັນດານໃຫ້ຜູ້ປົກຄອງເອຢິບຄົນນັ້ນ ມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າເພິ່ນຈະປ່ອຍຊີເມໂອນ ແລະ ເບັນຢາມິນກັບຄືນມາ…” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກລູກຊາຍສິບເອັນຄົນຂອງອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ອອກເດີນທາງໄປປະເທດເອຢິບ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 42:25-38; 43:1-15.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 226-229} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ເດີນທາງໄປປະເທດເອຢິບອີກຄັ້ງ

ພໍເດີນທາງມາຮອດປະເທດເອຢິບ ພວກອ້າຍໄດ້ໄປເຂົ້າເຝົ້າຜູ້ປົກຄອງເອຢິບທັນທີ ເມື່ອໂຢເຊັບເຫັນເບັນຢາມິນມາກັບພວກອ້າຍຂອງລາວ ລາວກໍຕື້ນຕັນໃຈຫຼາຍ ແລະ ໄດ້ປົກປິດຄວາມຮູ້ສຶກນີ້ເອົາໄວ້. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ບອກຄົນຮັບໃຊ້ໃຫ້ຈັດຕຽມອາຫານ ແລະ ນຳພາພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍໄປເຮືອນຂອງລາວ ລວມທັງພາຊີເມໂອນອອກມາຫາພວກເຂົາ. ແລ້ວຄົນຮັບໃຊ້ກໍປະຕິບັດຕາມທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ສັ່ງໄວ້.

ໃນຂະນະທີ່ພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢເຊັບເດີນທາງໄປທີ່ເຮືອນໂຢເຊັບນັ້ນ ພວກເຂົາກໍພາກັນຕົກໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກຢ້ານສຳລັບໂອກາດພິເສດທີ່ຈະກິນອາຫານຢູ່ທີ່ນີ້. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ອອກມາພົບພວກເຂົາ. ພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຂອງໂຢເຊັບກໍໄດ້ເອົາຂອງຕ້ອນມາມອບໃຫ້ ແລະ ຂາບລົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າໂຢເຊັບ.

ໂຢເຊັບແນມໄປເບິ່ງເບັນຢາມິນ ແລະ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຊາຍຄົນນີ້ຄົງເປັນນ້ອງຊາຍຫຼ້າຂອງພວກເຈົ້າແມ່ນບໍ? ນ້ອງເອີຍ! ຂໍພຣະເຈົ້າອວຍພອນເຈົ້າເດີ.”

ແລ້ວໂຢເຊັບກໍຟ້າວຍ່າງອອກໄປທັນທີ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຂອງລາວ ເພາະລາວຮັກນ້ອງຊາຍຫຼາຍຈົນກັ້ນນ້ຳຕາໄວ້ບໍ່ໄດ້ ແລະ ເກືອບຈະຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກທີ່ໂຢເຊັບສະຫງົບຈິດໃຈໄດ້ແລ້ວ ລາວກໍໄປລ້າງໜ້າລ້າງຕາ ແລະ ອອກໄປພົບພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວ. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ບອກໃຫ້ພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຂອງລາວໄປຮ່ວມຮັບປະທານອາຫານນຳກັນ. ຄົນຮັບໃຊ້ກໍໄດ້ຈັດຕຽມອາຫານໃຫ້ໂຢເຊັບຢູ່ຕ່າງຫາກ ແລະ ຈັດຕຽມອາຫານໃຫ້ພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຂອງໂຢເຊັບຢູ່ຕ່າງຫາກເຊັ່ນກັນ ເພາະວ່າຕາມກົດທຳນຽມຂອງຄົນເອຢິບຄືຄົນທີ່ມີຖານະຊັ້ນສູງຈະບໍ່ຮັບປະທານອາຫານຮ່ວມກັບຄົນຕ່າງຊາດ ເພາະພວກເຂົາຖືວ່າມັນເປັນເລື່ອງອັບອາຍຂາຍໜ້າ. ແລ້ວພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢເຊັບກໍນັ່ງລຽນປິ່ນໜ້າໃສ່ໂຢເຊັບ ພວກເຂົາກໍພາກັນແນມເບິ່ງໜ້າກັນແລະ ກັນຢ່າງປະຫຼາດໃຈ ເພາະບ່ອນນັ່ງຂອງພວກເຂົາຖືກລຽນໄປເປັນຕາມລຳດັບຕັ້ງແຕ່ອ້າຍກົກຈົນໄປເຖິງນ້ອງຊາຍຫຼ້າ. ແລ້ວຄົນຮັບໃຊ້ກໍເລີ່ມເສີບອາຫານຕັ້ງແຕ່ໂຕະຂອງໂຢເຊັບໄປ ແລະ ເບັນຢາມິນໄດ້ຮັບອາຫານຫຼາຍກວ່າພວກອ້າຍຫ້າເທົ່າ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ພາກັນຮັບປະທານອາຫານດ້ວຍຄວາມເບີກບານໃຈ.

ການທີ່ໂຢເຊັບໃຫ້ອາຫານເບັນຢາມິນຫຼາຍກວ່າອ້າຍຄົນອື່ນໆ ກໍເພື່ອຢາກລອງໃຈພວກອ້າຍວ່າ ພວກເຂົາຍັງມີຄວາມຄິດອິດສາ ແລະ ກຽດຊັງນ້ອງຊາຍຫຼ້າຄືກັນກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດຕໍ່ລາວໃນອະດິດຫຼືບໍ?

ສ່ວນພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຄິດວ່າ ຜູ້ປົກຄອງເອຢິບບໍ່ເຂົ້າໃຈພາສາຂອງພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງລົມນຳກັນແບບເປີດເຜີຍ. ນີ້ຖືວ່າເປັນໂອກາດດີສຳລັບໂຢເຊັບທີ່ຈະຮູ້ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກອ້າຍຢ່າງແທ້ຈິງ ແຕ່ໂຢເຊັບຍັງຢາກຈະລອງໃຈຂອງພວກອ້າຍຕໍ່ໄປ.

ໂຢເຊັບໄດ້ສັ່ງຄົນຮັບໃຊ້ຜູ້ທີ່ຮັບຜິດຊອບຢູ່ໃນເຮືອນຂອງລາວວ່າ: "ຈົ່ງເອົາສະບຽງອາຫານໃສ່ຖົງຂອງຄົນເຫຼົ່ານີ້ ໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ພວກເຂົາສາມາດເອົາເມືອໄດ້ ແລະ ໃຫ້ເອົາເງິນຂອງແຕ່ລະຄົນໃສ່ເທິງເຂົ້າໃນຖົງຂອງແຕ່ລະຖົງ. ໃຫ້ເອົາເງິນຄ່າເຂົ້າກັບຈອກເງິນຂອງເຮົາ ໃສ່ໃນຖົງເຂົ້າຂອງນ້ອງຊາຍຫຼ້າຂອງພວກເຂົາ" ຄົນຮັບໃຊ້ກໍປະຕິບັດຕາມທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ສັ່ງນັ້ນ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 43:15-34; 44:1, 2.

ໂຢເຊັບບອກພວກອ້າຍໃຫ້ຮູ້ວ່າລາວແມ່ນໃຜ

ເມື່ອຮຸ່ງເຊົ້າຂຶ້ນມາ ພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຂອງໂຢເຊັບກໍໄດ້ເດີນທາງກັບເມື່ອຍັງດິນແດນການາອານດ້ວຍຄວາມຍິນດີ. ພໍແຕ່ພວກເຂົາເດີນທາງໄປໄດ້ບໍ່ໄກຈາກປະເທດເອຢິບເທົ່າໃດ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງໂຢເຊັບກໍໄດ້ຕາມມາຮອດພວກເຂົາ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງປະພືດການຊົ່ວຊ້າຕອບແທນຄວາມດີ? ເປັນຫຍັງ ຈຶ່ງລັກເອົາຈອກເງິນຂອງນາຍຂ້ອຍມາ?… ພວກເຈົ້າເຮັດຜິດຢ່າງຮ້າຍແຮງຮູ້ບໍ່?”

ພວກອ້າຍນ້ອງຂອງໂຢເຊັບຕອບວ່າ: “ທ່ານເວົ້າຢ່າງນີ້ໄດ້ຈັງໃດ? ພວກເຮົາສາບານໄດ້ວ່າບໍ່ເຄີຍເຮັດສິ່ງນີ້ຈັກເທື່ອ… ຈັ່ງຊັ້ນ! ຖ້າຈອກເງິນນັ້ນຕົກຢູ່ນຳຄົນໃດ ກໍໃຫ້ທ່ານຂ້າຄົນນັ້ນໂລດ ແລະ ພວກເຮົາທຸກຄົນກໍຈະຍອມເປັນທາດຂອງທ່ານ.”

ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງໂຢເຊັບເວົ້າວ່າ: “ຕົກລົງ! ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍພົບຈອກນັ້ນຢູ່ນຳຄົນໃດ ຄົນນັ້ນຈະຕ້ອງເປັນທາດຂອງຂ້ອຍ ສ່ວນຄົນທີ່ເຫຼືອນັ້ນໃຫ້ກັບເມືອບ້ານຢ່າງມີອິດສະຫຼະ.”

ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຟ້າວເອົາຖົງສະບຽງອາຫານລົງຈາກຫຼັງໂຕລາ ແລະ ແຕ່ລະຄົນກໍໄຂຖົງຂອງຕົນອອກ. ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງໂຢເຊັບໄດ້ຄົ້ນເບິ່ງແຕ່ລະຖົງຢ່າງຄັກແນ່ ນັບຕັ້ງແຕ່ຖົງຂອງອ້າຍກົນຈົນຮອດຖົງຂອງນ້ອງຊາຍຫຼ້າ. ໃນທີ່ສຸດ ກໍພົບຈອກເງິນນັ້ນຢູ່ໃນຖົງຂອງເບນຢາມິນຜູ້ເປັນນ້ອງຊາຍຫຼ້າ ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຈຶ່ງພາກັນຕົກໃຈ ແລະ ຈີກເສື້ອອອກດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ ແລ້ວຄົນຮັບໃຊ້ຂອງໂຢເຊັບກໍນໍາພາພວກເຂົາກັບຄືນໄປຍັງປະເທດເອຢິບອີກ.

ເມື່ອພວກເຂົາມາຮອດເຮືອນຂອງໂຢເຊັບ ພວກເຂົາກໍໄດ້ພາກັນຂາບລົງຕໍ່ໜ້າໂຢເຊັບ. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ຖາມພວກອ້າຍນ້ອງວ່າ: “ເປັນຫຍັງ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດແບບນີ້? ພວກເຈົ້າບໍ່ຮູ້ບໍວ່າ ຄົນຄືຂ້ອຍມີຕາທິບ.”

ຢູດາເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈະເວົ້າຢ່າງໃດ ຫຼືຈະແກ້ຕົວຢ່າງໃດກັບທ່ານ. ພຣະເຈົ້າຊົງຮູ້ຄວາມຜິດຂອງພວກຂ້ານ້ອຍແລ້ວ. ບັດນີ້ ພວກຂ້ານ້ອຍທຸກຄົນໄດ້ຕົກເປັນທາດຂອງທ່ານແລ້ວ ແລະ ຈະບໍ່ແມ່ນແຕ່ສະເພາະຄົນທີ່ທ່ານພົບຈອກເທົ່ານັ້ນ.”

ໂຢເຊັບຕອບວ່າ: “ໂອ! ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຮັດແບບນັ້ນດອກ! ຂ້ອຍພົບຈອກນຳຄົນໃດ ຄົນນັ້ນແຫລະ! ຈະເປັນທາດຂອງຂ້ອຍ. ສ່ວນພວກເຈົ້ານັ້ນກັບເມືອບ້ານຫາພໍ່ຂອງພວກເຈົ້າຢ່າງປອດໄພສາ.”

ຢູດາໄດ້ເຂົ້າໄປໃກ້ຜູ້ປົກຄອງເອຢິບ ແລະ ຂໍຮ້ອງດ້ວຍຄວາມທຸກໃຈວ່າ: “ທ່ານເອີຍ! …ທ່ານເອງກໍເປັນດັ່ງກະສັດ… ຖ້າພວກເຮົາກັບເມືອຫາພໍ່ໂດຍບໍ່ມີນ້ອງຊາຍຫຼ້າເມືອນຳແລ້ວ ພໍ່ກໍຄົງຊອມໃຈຕາຍ ເພາະຊີວິດຂອງເພິ່ນຜູກພັນກັບເດັກຊາຍຄົນນີ້. ທ່ານເອີຍ! ຂ້ານ້ອຍຈະເປັນທາດຮັບໃຊ້ແທນເດັກຊາຍຄົນນີ້ເອງ. ຂໍທ່ານກະລຸນາໃຫ້ລາວກັບເມືອບ້ານພ້ອມກັບພວກອ້າຍຂອງລາວສາ!”

ຢູດາເວົ້າຕໍ່ໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າອີກວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍຈະເມືອຫາພໍ່ໄດ້ຢ່າງໃດ ໃນເມືອບໍ່ມີເດັກຄົນນີ້ເມືອນຳ? ຂ້ານ້ອຍທົນເບິ່ງພໍ່ຊອມໃຈຕາຍບໍ່ໄດ້.” ໂຢເຊັບພໍໃຈທີ່ໄດ້ເຫັນຜົນຂອງການກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງຂອງພວກອ້າຍ ລາວບໍ່ສາມາດອົດກັ້ນນ້ຳຕາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວໄດ້. ຫຼັງຈາກທີ່ໂຢເຊັບຟັງຢູດາເວົ້າຈົບແລ້ວ ໂຢເຊັບຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ຄົນຮັບໃຊ້ທັງໝົດອອກຈາກຫ້ອງ ຍົກເວັ້ນແຕ່ພວກອ້າຍນ້ອງຂອງລາວ. ແລ້ວໂຢເຊັບກໍຮ້ອງໃຫ້ດ້ວຍສຽງດັງ ຈົນປະຊາຊົນເອຢິບໄດ້ຍິນ ແລະ ຂ່າວນີ້ຈຶ່ງແຜ່ລາມໄປເຖິງພະຣາຊະວັງ.

ແລ້ວໂຢເຊັບກໍເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຂ້ອຍແມ່ນໂຢເຊັບ. ພໍ່ຂອງຂ້ອຍຍັງມີຊີວິດຢູ່ບໍ?”

ເມື່ອພວກອ້າຍນ້ອງຂອງໂຢເຊັບໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ກໍພາກັນອຶ້ງ ແລະ ເວົ້າຫຍັງບໍ່ອອກດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວ. ເມື່ອໂຢເຊັບເຫັນພວກອ້າຍນ້ອງຂອງລາວເກີດມີຄວາມສັບສົນ ລາວຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ໄປອີກວ່າ: “ຈົ່ງຫຍັບເຂົ້າມາໃກ້ຂ້ອຍພີ້.” ແລ້ວພວກເຂົາກໍຫຍັບເຂົ້າໄປ ແລະ ໂຢເຊັບເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຂ້ອຍແມ່ນໂຢເຊັບນ້ອງຊາຍຂອງພວກເຈົ້າຜູ້ທີ່ພວກເຈົ້າຂາຍມາຍັງປະເທດເອຢິບ. ບັດນີ້ ຢ່າເປັນທຸກໃຈ ຫຼືກ່າວໂທດຕົນເອງທີ່ໄດ້ຂາຍຂ້ອຍມາທີ່ນີ້. ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ສົ່ງຂ້ອຍມາທີ່ນີ້ກ່ອນເພື່ອຊ່ວຍຊີວິດມະນຸດ.”

ໂຢເຊັບໄດ້ກ່າວຕໍ່ໄປອີກວ່າ: “ດຽວນີ້ ເປັນພຽງປີທີສອງຂອງການອຶດຢາກອາຫານ ແຕ່ຍັງຈະມີອີກຫ້າປີທີ່ຈະບໍ່ມີການປູກຝັງ ແລະ ການເກັບກ່ຽວ… ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຈົ່ງກັບເມື່ອຫາພໍ່ ແລະ ບອກເພິ່ນວ່າ ‘ພຣະເຈົ້າບັນດານໃຫ້ໂຢເຊັບເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບທັງໝົດ ໃຫ້ພໍ່ມາຫາໂຢເຊັບໄວທີ່ສຸດ…’”

ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ກອດເບັນຢາມິນນ້ອງຊາຍຂອງລາວໄວ້ຢູ່ໃນອ້ອມແຂນພ້ອມທັງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ເບັນຢາມິນກໍຮ້ອງໄຫ້ໃນອ້ອມກອດຂອງອ້າຍເຊັ່ນກັນ. ຈາກນັ້ນ ພວກອ້າຍນ້ອງກໍສົນທະນາກັບໂຢເຊັບ. ເມື່ອເລື່ອງນີ້ໄດ້ດັງໄປເຖິງຣາຊາວັງວ່າ ບັນດາພວກອ້າຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງໂຢເຊັບໄດ້ມາຫາໂຢເຊັບ; ກະສັດເອຢິບແລະ ບັນດາຂ້າຣາຊະການກໍມີຄວາມຍິນດີນຳໂຢເຊັບ. ກະສັດເອຢິບມີຄວາມປາຖະໜາຢາກຕອບແທນບຸນຄຸນຂອງໂຢເຊັບຫຼາຍຈຶ່ງບອກກັບໂຢເຊັບວ່າ: “ຈົ່ງບອກພວກອ້າຍນ້ອງຂອງເຈົ້າ… ກັບເມືອທີ່ແຜນດິນການາອານ. ແລ້ວພາພໍ່ ແລະ ຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາມາທີ່ນີ້. ເຮົາຈະມອບດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ສຸດຢູ່ໃນປະເທດເອຢິບໃຫ້ພວກເຂົາ…” ສະນັ້ນ ໂຢເຊັບຈຶ່ງສົ່ງພວກອ້າຍນ້ອງ ແລະ ພ້ອມທັງອາຫານຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ກວຽນຫຼາຍລຳ ແລະ ສິ່ງຂອງອື່ນໆທີ່ຈຳເປັນສຳລັບການຍົກຍ້າຍຄອບຄົວທັງໝົດມາທີ່ປະເທດເອຢິບ.

ຊີວິດຂອງໂຢເຊັບເປັນຕົວຢ່າງສໍາລັບພວກເຮົາ

ຊີວິດຂອງໂຢເຊັບເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ ກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ພວກເຮົາຄວນປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ພວກເຮົາ ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄູ່ຄອງ, ຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນ ຫຼືບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງຜູ້ທີ່ໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຕໍ່ພວກເຮົາ ພວກເຮົາຄວນໃຫ້ອະໄພພວກເຂົາຄືກັນກັບໂຢເຊັບທີ່ໃຫ້ອະໄພພວກອ້າຍຂອງລາວ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 44:3-34; 45:1-25.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 229-231} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ຄອບຄົວຂອງອິດສະຣາເອນ

ເມື່ອພວກອ້າຍນ້ອງຂອງໂຢເຊັບເດີນທາງມາຮອດດິນແດນການາອານແລ້ວ ພວກເຂົາຈຶ່ງຟ້າວໄປບອກພໍ່ຂອງພວກເຂົາວ່າ: “ໂຢເຊັບຍັງມີຊີວິດຢູ່! ເພິ່ນເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບທັງໝົດ.” ເມື່ອພໍ່ຂອງພວກເຂົາໄດ້ຍິນເຊັ່ນນັ້ນ ເພິ່ນກໍຕົກຕະລຶງ ແລະ ຍັງບໍ່ເຊື່ອຄຳເວົ້າຂອງພວກລູກຊາຍເທື່ອ. ແຕ່ເມື່ອພວກລູກຊາຍໄດ້ເລົ່າຄຳເວົ້າຂອງໂຢເຊັບທຸກໆຄຳສູ່ເພິ່ນຟັງ ພ້ອມທັງເຫັນສະບ່ຽງອາຫານທີ່ໂຢເຊັບໄດ້ສົ່ງມາຈາກປະເທດເອຢິບ ທັງໄດ້ເຫັນສັດລ້ຽງທີ່ບັນທຸອາຫານຕາມມາເປັນຂະບວນ ແລະ ທັງເຫັນເບັນຢາມິນອີກຄັ້ງໜຶ່ງ ອິດສະຣາເອນຜູ້ເປັນພໍ່ຈຶ່ງໄດ້ເຊື່ອ ແລະ ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີວ່າ: “ອື່ມໃຈແລ້ວ! ໂຢເຊັບລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍຍັງມີຊີວິດຢູ່! ຂ້ອຍຕ້ອງໄປພົບລາວ ກ່ອນຂ້ອຍຈະຕາຍ.”

ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບຢ້ານຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງພໍ່. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ສາລະພາບຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາໃຫ້ພໍ່ຟັງ. ພວກເຂົາມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຈາກຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາຢູ່ໃນໃຈສະເໝີ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຈາກຄວາມບາບຂອງພວກເຂົານັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຈິດໃຈທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ.

ແຕ່ດ໋ຽວນີ້ ພວກເຂົາສາລະພາບຄວາມຜິດຂອງພວກເຂົາໃຫ້ພໍ່ວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ທຳຮ້າຍໂຢເຊັບ ແລະ ປິດບັງເລື່ອງນີ້ໄວ້ ຈົນເຮັດໃຫ້ພໍ່ ແລະ ພວກເຂົາຕ້ອງທົນທຸກທໍລະມານໃຈຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ. ສ່ວນອິດສະຣາເອນຜູ້ເປັນພໍ່ກໍບໍ່ເຄີຍຄິດເລີຍວ່າ ພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຈະປະພຶດເລື່ອງຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ເຖິງຂະໜາດນີ້ ແຕ່ເພິ່ນກໍເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງໃຫ້ເລື່ອງຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດນີ້ຈົບລົງດ້ວຍດີ. ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງໃຫ້ອະໄພ ແລະ ອວຍພອນລູກຊາຍໝົດທຸກຄົນຂອງເພິ່ນ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ອິດສະຣາເອນ ແລະ ພວກລູກຊາຍພ້ອມທັງຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາທັງຝູງສັດ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ກໍໄດ້ອອກເດີນທາງໄປສູ່ປະເທດເອຢິບດ້ວຍຄວາມເບີກບານໃຈ. ເມື່ອມາເຖິງສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງ ອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ພັກເຊົາຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະ ໄດ້ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂໍການຊົງນຳຈາກພຣະອົງ.

ໃນຄືນນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ກ່າວຕໍ່ອິດສະຣາເອນທາງຄວາມຝັນວ່າ: “ອິດສະຣາເອນເອີຍ!”

ອິດສະຣາເອນຕອບວ່າ: “ໂດຍ! ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຟັງຢູ່.”

ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເຮົາແມ່ນພຣະເຈົ້າ! ພຣະເຈົ້າຂອງພໍ່ເຈົ້າ! ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຢ້ານທີ່ຈະໄປປະເທດເອຢິບ ເພາະເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າທະວີເພີ່ມຂຶ້ນເປັນຊົນຊາດໃຫຍ່ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. ເຮົາຈະໄປປະເທດເອຢິບກັບເຈົ້າ ແລະ ເຮົາຈະນຳເອົາເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າກັບຄືນມາຍັງດິນແດນນີ້ອີກ…”

ພໍຮຸ່ງເຊົ້າ ພວກເຂົາກໍໄດ້ເດີນທາງໄປປະເທດເອຢິບ ແຕ່ພໍມາຮອດປະເທດເອຢິບແລ້ວ ພວກເຂົາກໍໄດ້ມຸ່ງໜ້າໄປຍັງດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ກະສັດໄດ້ມອບໃຫ້. ຝ່າຍໂຢເຊັບເມື່ອຮູ້ວ່າພໍ່ຂອງລາວກຳລັງມາ ລາວກໍຂຶ້ນລົດປະຈຳຕຳແໜ່ງຂອງລາວພ້ອມດ້ວຍບັນດາຄົນຮັບໃຊ້ ແລະ ທະຫານທັງຫຼາຍໄປລໍຖ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເມື່ອໂຢເຊັບແນມເຫັນຂະບວນເດີນທາງໄດ້ເຂົ້າມາໃກ້ ດ້ວຍຄວາມຄິດຮອດແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງໂຢເຊັບທີ່ອົດກັ້ນມາໄວ້ຫຼາຍປີບໍ່ອາດທີ່ຈະຫັກຫ້າມໄວ້ໄດ້ອີກແລ້ວ ສະນັ້ນ ໂຢເຊັບຈຶ່ງຮີບອອກມາຈາກລົດມ້າ ແລະ ແລ່ນໄປຕ້ອນຮັບພໍ່ຢ່າງໄວ ໂຢເຊັບກອດພໍ່ຂອງລາວ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ສະອຶກສະອື້ນເປັນເວລາດົນ. ອິດສະຣາເອນເວົ້າກັບໂຢເຊັບວ່າ: “ບັດນີ້ ພໍ່ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຕາຍ ເມື່ອໄດ້ເຫັນໜ້າລູກ ແລະ ຮູ້ວ່າລູກຍັງມີຊີວິດຢູ່.”

ແລ້ວໂຢເຊັບກໍໄດ້ພາຄອບຄົວເຂົ້າໄປພົບກະສັດເອຢິບ ແລະ ພໍ່ຂອງລາວກໍໄດ້ອວຍພອນກະສັດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍໄດ້ອຳລາກະສັດ ແລະ ໄປອາໄສຢູ່ທີ່ດິນແດນໂກເຊັນ ເຊິ່ງເປັນດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ສຸດຢູ່ໃນປະເທດເອຢິບທີ່ກະສັດເອຢິບໄດ້ມອບໃຫ້ພວກເຂົາ.

ພຣະເຈົ້າເປັນບໍ່ເກີດແຫ່ງຊີວິດ

ເມື່ອອິດສະຣາເອນມາພົບໂຢເຊັບຄັ້ງທຳອິດນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າໃນທຳນອງທີ່ວ່າ ຖ້າເພິ່ນຈະຕາຍກໍພ້ອມແລ້ວ ເພາະຄວາມກັງວົນ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ແບກໄວ້ມາເປັນເວລາດົນນານນັ້ນ ມັນໄດ້ຈົບລົງດ້ວຍຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີ ແຕ່ພຣະເຈົ້າຍັງຊົງປະທານໃຫ້ອິດສະຣາເອນມີຊີວິດອັນສະຫງົບສຸກໃນດິນແດນທີ່ອຸດົມສົມບູນຕໍ່ໄປອີກສິບເຈັດປີ.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 45:26-28; 46:1-34; 47:1-12; 48:1-22; 49:1-33; 50:1-14.

ອ້າງອີງ ຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 231-240} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ອິດສະຣາເອນອວຍພອນພວກລູກ

ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ຄອບຄົວອິດສະຣາເອນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນດິນແດນໂກເຊັນກໍໄດ້ຮັ່ງມີພ້ອມທັງມີລູກຫຼານທະວີຫຼາຍຂຶ້ນ.ເມື່ອອິດສະຣາເອນຮູ້ສຶກວ່າຕົນເອງໃກ້ຈະຕາຍແລ້ວ ເພິ່ນກໍເອີ້ນໂຢເຊັບເຂົ້າມາພົບ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ຈົ່ງສາບານຕໍ່ໜ້າພໍ່… ຢ່າຝັງສົບພໍ່ໄວ້ໃນປະເທດເອຢິບນີ້. ພໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ລູກຝັງພໍ່ໄວ້ໃນບ່ອນທີ່ຝັງປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພໍ່. ຈົ່ງເອົາພໍ່ອອກໜີຈາກປະເທດເອຢິບ ແລະ ໄປຝັງພໍ່ໄວ້ບ່ອນທີ່ຝັງສົບປູ່ຍ່າຕາຍາຍຂອງພໍ່ນັ້ນ.”

ໂຢເຊັບຕອບພໍ່ວ່າ: “ໂດຍ! ລູກຈະເຮັດຕາມທີ່ພໍ່ຕ້ອງການ.”

ອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ກ່າວຕໍ່ໂຢເຊັບວ່າ: “ລູກເຫັນແລ້ວວ່າ ພໍ່ໃກ້ຈະສິນໃຈຕາຍ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ຈະພາເຈົ້າກັບໄປສູ່ແຜ່ນດິນຂອງບັນພະບູລຸດຂອງເຈົ້າ… ”

ຕໍ່ມາ ອິດສະຣາເອນກໍບໍ່ສະບາຍຫຼາຍ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າສະຖິດຢູ່ນຳເພິ່ນ ແລະ ໄດ້ສຳແດງນິມິດໃຫ້ເພິ່ນເຫັນເຖິງເລື່ອງອະນາຄົດຂອງເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ. ສະນັ້ນ ອິດສະຣາເອນຈຶ່ງເອີ້ນພວກລູກຊາຍເຂົ້າມາພົບ ພ້ອມທັງເປີດເຜີຍລັກສະນະນິໄສ ແລະ ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນທີ່ຈະມີເຊື້ອສາຍສືບຕະກູນຕໍ່ໄປ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ອິດສະຣາເອນກໍໄດ້ອວຍພອນ ແລະ ສັ່ງລາພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ ແລ້ວເພິ່ນກໍເອນຕົວລົງເທິງຕຽງ ແລະ ສິ້ນໃຈຕາຍ. ໂຢເຊັບຟ້າວເຂົ້າໄປຫາພໍ່ຂອງລາວ ພ້ອມທັງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ຈູບທີ່ໜ້າຜາກຂອງເພິ່ນ. ບັນດາພວກລູກຊາຍຂອງອິດສະຣາເອນຕ່າງກໍພາກັນຮ້ອງໄຫ້ທີ່ໄດ້ສູນເສຍຜູ້ເປັນພໍ່.

ແລ້ວໂຢເຊັບໄດ້ສັ່ງໃຫ້ແພດທີ່ຢູ່ໃຕ້ການປົກຄອງຂອງລາວດອງສົບຂອງພໍ່ ແລະ ພວກເຂົາໃຊ້ເວລາ 40 ມື້ເພື່ອດອງສົບ. ພວກເຂົາພ້ອມກັບປະຊາຊົນເອຢິບກໍໄດ້ໄວ້ທຸກໃຫ້ເພິ່ນເປັນເວລາ 70 ມື້. ເມື່ອເວລາກຳນົດໄວ້ທຸກສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ໂຢເຊັບກໍໄດ້ເອົາສົບພໍ່ຂອງລາວໄປຝັງໄວ້ຢູ່ທີ່ດິນແດນການາອານ ແລະ ລາວກໍໄດ້ກັບໄປຍັງປະເທດເອຢິບພ້ອມກັບພວກອ້າຍນ້ອງຂອງລາວ.

ອິດສະຣາເອນໄດ້ເຮັດຜິດພາດ ແລະ ຄວາມບາບໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມທຸກໂສກເສົ້າໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ. ພຣະຄໍາພີໄດ້ບັນທຶກຄວາມຜິດຂອງຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ ຫຼາຍກວ່າການກະທຳຄວາມດີຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມຫວັງ. ບຸກຄົນຕ່າງໆທີ່ພຣະຄຳພີໄດ້ບັນທຶກໄວ້ນັ້ນ ບາງຄັ້ງພວກເຂົາໄດ້ພ່າຍແພ້ຕໍ່ການທົດລອງ ແລະ ໄດ້ເຮັດຜິດບາບຄືກັນກັບພວກເຮົາຢູ່ໃນປັດຈຸບັນນີ້. ຊີວິດຂອງພວກເຂົາຖືກເປີດເຜີຍຢູ່ໃນພຣະຄຳພີເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ຕັກເຕືອນພວກເຮົາ.

ຖ້າຫາກພຣະຄຳພີບໍ່ໄດ້ບັນທຶກຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ ພວກເຮົາຜູ້ທີ່ມີທຳມະຊາດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມບາບ ອາດໝົດຄວາມຫວັງຍ້ອນຄວາມຜິດພາດຂອງພວກເຮົາເອງ. ແຕ່ບັດນີ້ ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ຮູ້ແລ້ວວ່າ ບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີເຄີຍເຮັດຜິດພາດ ແລະ ຄວາມຜິດບາບ ແຕ່ພວກເຂົາໄດ້ລຸກຂຶ້ນມາໃຫມ່ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດເອົາຊະນະຄວາມຜິດເຫຼົ່ານັ້ນດ້ວຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າສັນໃດ ພວກເຮົາກໍສາມາດເອົາຊະນະຄວາມຜິດບາບດ້ວຍຣິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າສັນນັ້ນ.

“ຂ້າແດ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະອົງດີຕໍ່ພວກຂ້ານ້ອນແທ້ໆ ທັງຍົກໂທດໃຫ້ອະໄພແກ່ຂ້ານ້ອຍດ້ວຍ. ຊົງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກອັນໝັ້ນຄົງຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ພາວັນນາອະທິຖານຫາພຣະອົງນັ້ນ” (ເພງສັນລະເສີນ 86:5)

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 47:27-30; 48:14; 49:1-33; 50:1-14.

ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 231-240} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.

ໂຢເຊັບ

ຊີວິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງໂຈເຊັບ

ການດຳ­ລົງຊີ­ວິດຢູ່ດິນ­ແດນການາອານ

ໂຢເຊັບຖືກຂາຍເປັນທາດ

ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢເຊັບ

ແກ້­ຄວາມຝັນ

ໂຢເຊັບຖືກແຕ່ງ­ຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກ­ຄອງ

ພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບ

ພວກອ້າຍກັບຄືນດິນ­ແດນການາອານ

ເດີນ­ທາງໄປປະ­ເທດເອຢິບອີກຄັ້ງ