ອາດາມ ແລະ ເອວາໄດ້ອາໄສຢູ່ບໍ່ຫ່າງໄກຈາກສວນເອເດນ. ຈາກນັ້ນ ເອວາກໍໄດ້ເກີດລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງ. ພວກເຂົາຮັກລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາຫຼາຍ ແລະ ໃສ່ຊື່ໃຫ້ລູກຊາຍວ່າ “ກາອິນ.” ຕໍ່ມາ ເອວາກໍໄດ້ລູກຊາຍຄົນທີສອງອີກ ແລະ ໃສ່ຊື່ໃຫ້ລູກຊາຍວ່າ “ອາເບັນ.” ພວກເຂົາເບິ່ງແຍງລູກຂອງພວກເຂົາດ້ວຍໃຈຮ້ອນຮົນ ເພື່ອຢາກໃຫ້ເປັນໄປຕາມພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ ຈະມີມື້ໜຶ່ງທີ່ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງຈະມາທີ່ນີ້ ເພື່ອຕາຍໄຖ່ຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເພື່ອວ່າຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການອະໄພ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍມີລູກອີກຫຼາຍຄົນ ແລະ ພວກເຂົາກໍໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະສອນລູກຂອງພວກເຂົາທັງໝົດໃຫ້ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຮັກພຣະເຈົ້າ.
ໃນຂະນະທີ່ລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາ ກາອິນ ແລະ ອາເບັນກໍມີນິໄສທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຄື: ກາອິນມັກເຮັດໄຮ່ເຮັດນາ ແລະ ອາເບັນມັກລ້ຽງສັດ. ແຕ່ພວກເຂົາທັງສອງຄົນກໍລຶ້ງເຄີຍກັບລະບົບການຖວາຍບູຊາທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງກຳນົດໄວ້ໃຫ້ນັ້ນ ເຊິ່ງເປັນເຄື່ອງໝາຍທີ່ເລັ່ງເຖິງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະມາຕາຍເພື່ອໄຖ່ຄວາມບາບຂອງມະນຸດ. ນອກຈາກນີ້ ພວກເຂົາຍັງຮູ້ອີກວ່າ ການປະຕິບັດຕາມແຜນການຖວາຍເຄື່ອງບູຊາຍັງເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຍອມຮັບການເພິ່ງພາໃນພຣະເຈົ້າພຽງຢ່າງດຽວ ເພື່ອທີ່ຈະຂໍການອະໄພໃນຄວາມບາບຈາກພຣະອົງ.
ເມື່ອກາອິນ ແລະ ອາເບັນໃຫຍ່ເປັນຊາຍໜຸ່ມແລ້ວ ອາດາມ ແລະ ເອວາກໍໄດ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງຂອງລູກຊາຍໃນການເປັນຊາຍໜຸ່ມຄື: ກາອິນມັກເພິ່ງພາໃນຕົນເອງ, ບໍ່ມັກຟັງຄວາມ, ເປັນຄົນມັກເຫັນແກ່ໂຕ ແລະ ມັກໃຈຮ້ອນ. ສ່ວນອາເບັນນັ້ນ ລາວມີຈິດໃຈທີ່ຈົ່ງຮັກພັກດີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັກປະຕິບັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ.
ມື້ໜຶ່ງ ກາອິນ ແລະ ອາເບັນກໍໄດ້ອອກໄປເຮັດພິທີຖວາຍເຄື່ອງບູຊາໃຫ້ພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອໄປຮອດສະຖານທີແລ້ວ ພວກເຂົາທັງສອງຄົນກໍໄດ້ພາກັນສ້າງແທ່ນບູຊາຂຶ້ນມາ. ອາເບັນກໍໄດ້ເອົາລູກແກະທີ່ສົມບູນ, ມີສຸຂະພາບດີ, ບໍ່ມີຈຸດດ່າງພອຍ ແລະ ບໍ່ມີຕຳໜິມາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແຕ່ອາເບັນບໍ່ເຫັນກາອິນເອົາລູກແກະມາເລີຍ.
ອາເບັນຈຶ່ງຖາມກາອິນວ່າ: “ອ້າຍກາອິນ! ເປັນຫຍັງ ອ້າຍຈຶ່ງບໍ່ເອົາລູກແກະມານຳ?”
ກາອິນຕອບວ່າ: “ມື້ນີ້ ອ້າຍຈະຖວາຍໝາກໄມ້ແທນລູກແກະ.”
ອາເບັນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ອ້າຍກາອິນເອີຍ! ແຕ່ພຣະເຈົ້າບອກພວກເຮົາຖວາຍລູກແກະໃຫ້ພຣະອົງໄດ໋! ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າລູກແກະແມ່ນເປັນຕົວແທນຂອງພຣະບຸດທີ່ຈະມາເປັນເຄື່ອງບູຊາໄຖ່ບາບຂອງພວກເຮົາ.”
ກາອິນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ນ້ອງອາເບັນ! ມັນບໍ່ຈຳເປັນທີ່ເຮົາຈະຕ້ອງຖວາຍລູກແກະໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດໄປດອກ!”
ແຕ່ອາເບັນໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນອີກວ່າ: “ການນຳເອົາໝາກໄມ້ມາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າເພື່ອຂອບຄຸນພຣະເຈົ້ານັ້ນ ພວກເຮົາກໍສາມາດນຳມາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າໄດ້. ແຕ່ພວກເຮົາຈະຕ້ອງເອົາລູກແກະທີ່ສົມບູນມາເປັນເຄື່ອງບູຊາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້ານຳເຊັ່ນກັນ ເພາະວ່າເລືອດຂອງລູກແກະທີ່ຫຼັ່ງໄຫຼອອກມານັ້ນ ແມ່ນສຳລັບຄວາມບາບຂອງພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບການອະໄພ. ສ່ວນເລືອດຂອງພຣະບຸດທີ່ຫຼັ່ງໄຫຼອອກມານັ້ນ ແມ່ນສຳລັບຄວາມບາບຂອງຄົນທັງຫຼາຍຈະໄດ້ຮັບການອະໄພ. ຖ້າບໍ່ມີການຫຼັ່ງໄຫຼຂອງເລືອດແລ້ວ ກໍຈະບໍ່ມີການລົບລ້າງຄວາມບາບ. ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈະຕ້ອງນຳເອົາລູກແກະມາເປັນເຄື່ອງບູຊາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດ ເພື່ອເປັນການສະແດງເຖິງຄວາມເຊື່ອໃນເລືອດຂອງພຣະບຸດຜູ້ທີ່ເປັນເຄື່ອງບູຊາໄຖ່ບາບຂອງມະນຸດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ກັບຄືນໄປຫາພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງໜຶ່ງ.”
ກາອິນໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ນ້ອງອາເບັນ! ເຈົ້າຄວນຈະເຊື່ອຟັງຂ້ອຍ ເພາະວ່າເຈົ້າເປັນນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ການນຳເອົາເຄື່ອງມາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ມັນບໍ່ສຳຄັນຫຍັງດອກ! ຖ້າວ່າເຮົາຈະມີລູກແກະ ຫຼື ບໍ່ມີກໍຕາມ.”
ແລ້ວກາອິນ ແລະ ອາເບັນກໍໄດ້ພາກັນຄອຍຖ້າພຣະເຈົ້າສະແດງການອັດສະຈັນ ເພື່ອຍອມຮັບເຄື່ອງຖວາຍຂອງພວກເຂົາ. ໃນທັນໃດນັ້ນ ກໍໄດ້ມີແສງໄຟຈາກທ້ອງຟ້າລົງມາເຜົາເຄື່ອງຖວາຍບູຊາຂອງອາເບັນຈົນໝົດສິ້ນ. ແຕ່ສຳລັບກາອິນຊ້ຳພັດບໍ່ມີສັນຍານໃດໆທີ່ຈະສະແດງວ່າພຣະເຈົ້າຊົງຍອມຮັບເຄື່ອງຖວາຍບູຊາຂອງລາວ. ເມື່ອກາອິນເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ສົ່ງໄຟຈາກທ້ອງຟ້າລົງມາເຜົາເຄື່ອງຖວາຍບູຊາຂອງລາວ ລາວກໍຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈໃນພຣະເຈົ້າທີ່ພຣະອົງບໍ່ຍອມຮັບສິ່ງທີ່ລາວນຳມາຖວາຍ ແລະ ຢູ່ໃນໃຈຂອງກາອິນກໍມີຄວາມກຽດຊັງອາເບັນທີ່ເລືອກເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເຮັດເໝືອນກັບລາວ.
ພຣະເຈົ້າຊົງຮູ້ຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳຂອງກາອິນ. ພຣະອົງບໍ່ຢາກໃຫ້ລາວມີຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳທີ່ຜິດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ກາອິນຈະບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ບໍ່ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າກໍຕາມ ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາອັນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ພຣະອົງກໍຍັງຕ້ອງການທີ່ຈະຊ່ວຍກາອິນໃຫ້ສຳນຶກຜິດ ແລະ ເລືອກເດີນໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ.
ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍກ່າວຕໍ່ກາອິນວ່າ: “ກາອິນເອີຍ! ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງຄຽດແຄ້ນ ແລະ ໜ້າຕາບູດບຶ້ງ? ຖ້າເຈົ້າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ເຈົ້າກໍຄວນຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສບໍ່ແມ່ນບໍ? ແຕ່ດ້ວຍວ່າເຈົ້າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ ຄວາມຜິດບາບກໍຈະຄອຍຖ້າຢູ່ທີ່ປະຕູໃຈຂອງເຈົ້າ. ມັນຢາກປົກຄອງເຈົ້າ ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງເອົາຊະນະມັນໃຫ້ໄດ້.” ແຕ່ກາອິນກໍຍັງບໍ່ສຳນຶກຜິດ ແລະ ບໍ່ຍອມກັບໃຈໃໝ່.
ແຜນການຂອງຊາຕານ
ຊາຕານດີໃຈຫຼາຍທີ່ແຜນການຂອງມັນໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໂດຍການລໍ້ລວງໃຫ້ອາດາມ ແລະ ເອວາບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລານີ້ ຊາຕານ ແລະ ພັກພວກຂອງມັນກໍກຳລັງຈະຫາໂອກາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ພວກມັນກໍເລີຍເລີ່ມຕົ້ນທີ່ກາອິນ ແລະ ອາເບັນ ເພື່ອທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນເພພັງລົງ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 4:1-7, ເຮັບເລີ 11:4.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 71.1-72.3} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ຄວາມຕາຍຄັ້ງທຳອິດຂອງມະນຸດ
ມີມື້ໜຶ່ງ ກາອິນໄດ້ຊັກຊວນອາເບັນໄປຍ່າງຫຼິ້ນທີ່ທົ່ງນາ ກາອິນໄດ້ລົມກັບອາເບັນດ້ວຍຄວາມບໍ່ພໍໃຈກ່ຽວກັບເລື່ອງພຣະເຈົ້າ.
ກາອິນເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຈົ້າບໍ່ຍຸຕິທຳ ພຣະເຈົ້າຮັກເຈົ້າຫຼາຍກວ່າຂ້ອຍ.”
ໃນໃຈຂອງກາອິນມີຄວາມອິດສາກຽດຊັງອາເບັນຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າຕໍ່ອີກວ່າ: “ເຈົ້າຄິດວ່າ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດມາຕະຫຼອດນັ້ນແມ່ນຖືກຕ້ອງ ແຕ່ມັນບໍ່ຍຸຕິທຳທີ່ພຣະເຈົ້າຈະປະຕິເສດເຄື່ອງຖວາຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຍອມຮັບເຄື່ອງຖວາຍຂອງເຈົ້າ.” ກາອິນພະຍາຍາມຊັກຊວນໃຫ້ອາເບັນຖຽງກັນກັບຕົນໃນເລື່ອງພຣະເຈົ້າ.
ອາເບັນເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ອ້າຍກາອິນເອີຍ! ພຣະເຈົ້າຊົງຮັກພວກເຮົາຫຼາຍ. ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ຊົງປະທານພຣະບຸດຂອງພຣະອົງຜູ້ບໍຣິສຸດໃຫ້ທົນທຸກທໍລະມານມາຕາຍເພື່ອຮັບໂທດຄວາມບາບຂອງພວກເຮົາດອກ!”
ເມື່ອກາອິນໄດ້ຍິນແນວນັ້ນກໍໃຈຮ້າຍເປັນຟືນເປັນໄຟ ແລະ ລາວກໍຮູ້ວ່າອາເບັນເປັນຝ່າຍຖືກ. ແຕ່ກາອິນຮູ້ສຶກເຫຼືອໃຈໃຫ້ອາເບັນນ້ອງຊາຍຂອງລາວ ເຊິ່ງທີ່ຜ່ານມາເຄີຍເຊື່ອຟັງລາວມາຕະຫຼອດ ແຕ່ດຽວນີ້ກ້າຂັດຂືນ, ບໍ່ເຫັນດີນຳ ແລະ ບໍ່ເຂົ້າຂ້າງລາວ. ດ້ວຍອາລົມທີ່ໃຈຮ້ອນຂອງກາອິນນັ້ນເອງ ລາວຈຶ່ງໄດ້ກະໂດດໃສ່ອາເບັນ ແລະ ຂ້ານ້ອງຊາຍຂອງລາວ.
ເລື່ອງອາເບັນຖືກຂ້ານັ້ນ ເປັນຕົວຢ່າງຄັ້ງທຳອິດຂອງຄວາມຄຽດແຄ້ນກຽດຊັງນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: "ເຊື້ອສາຍຂອງມຶງ ແລະ ຍິງນັ້ນຈະເປັນສັດຕູຄູ່ອາຄາດກັນ..." ເຊິ່ງບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຈະມີການຕໍ່ສູ້ກັນລະຫວ່າງຊາຕານກັບພວກຜີປີສາດພ້ອມດ້ວຍຜູ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມມັນ ແລະ ພຣະເຈົ້າພ້ອມດ້ວຍຜູ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະອົງ. (ປະຖົມມະການ 3:15)
ສາເຫດການຕາຍ
ຄວາມບາບຂອງມະນຸດເປັນສາເຫດໃຫ້ຊາຕານມາຄວບຄຸມມະນຸດ ແຕ່ພຣະບຸດຈະຊົງຊ່ວຍໃຫ້ມະນຸດສາມາດປົດແອກຂອງຊາຕານອອກໄດ້. ເມື່ອໃດທີ່ມີຄົນປະຖິ້ມທາງແຫ່ງຄວາມບາບ ໂດຍເຊື່ອໃນພຣະບຸດຜູ້ຊົງເປັນລູກແກະຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນ ຊາຕານກໍຈະເກີດຄວາມຄຽດແຄ້ນກຽດຊັງຂຶ້ນ... ຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ມີຄົນຢຶດໝັ້ນເພື່ອພິສູດເຖິງຄວາມຊອບທຳແຫ່ງ ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ... ຊາຕານກັບພັກພວກຂອງມັນຈະຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ຈະຊັກຊວນໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມມັນສ້າງຄວາມໂຫດຮ້າຍຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະບຸດ.
ຫຼັງຈາກອາເບັນຕາຍແລ້ວ ກາອິນກໍໄດ້ແລ່ນໜີໄປພ້ອມທັງຮູ້ສຶກຕົກໃຈຫຼາຍກັບເຫດການຕາຍຂອງນ້ອງຊາຍ ແລະ ນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ລາວໄດ້ເຫັນຄົນຕາຍ ເພາະທີ່ຜ່ານມາລາວເຄີຍເຫັນແຕ່ສັດຕາຍແຕ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນຄົນຕາຍ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າຊົງເຫັນທຸກໆສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ປິດບັງພຣະອົງໄວ້ໄດ້. ແລ້ວບໍ່ດົນ ກາອິນກໍໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະເຈົ້າເອີ້ນລາວ.
ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ກາອິນວ່າ: “ກາອິນເອີຍ! ອາເບັນນ້ອງຊາຍຂອງເຈົ້າຢູ່ໃສ?”
ກາອິນລືມວ່າພຣະເຈົ້ານັ້ນຊົງຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ພຣະອົງຊົງເຫັນທຸກໆສິ່ງ. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງປິດບັງຄວາມຜິດທີ່ຢູ່ໃນໃຈຂອງລາວ ແລະ ລາວຕອບພຣະເຈົ້າວ່າ: “ຂ້າຂ້ອຍບໍ່ຮູ້! ຂ້າຂ້ອຍເປັນຄົນເບິ່ງແຍງນ້ອງຊາຍຊັ້ນບໍ?”
ແລ້ວພຣະເຈົ້າຖາມກາອິນວ່າ: “ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດເລື່ອງອັນໂຫດຮ້າຍເຊັ່ນນີ້?” ພຣະເຈົ້າຊົງໃຫ້ໂອກາດກາອິນ ເພື່ອໃຫ້ລາວຄິດເຖິງເຫດການໆກະທຳຜິດຂອງລາວ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງລາວນັ້ນ. ແຕ່ກາອິນຊ້ຳພັດບໍ່ຕອບຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ກ່າວຕໍ່ກາອິນອີກວ່າ: “ເຈົ້າຈະຖືກສາບແຊ່ງ ແລະ ຖືກຂັບໄລ່ໃຫ້ອອກຈາກທົ່ງນາແຫ່ງນີ້... ຖ້າເຈົ້າເຮັດໄຮ່ໄຖນາ ທີ່ດິນກໍບໍ່ເກີດຜົນຫຍັງ ເຈົ້າຈະບໍ່ມີທີ່ຢູ່ ແລະ ຈະພະເນຈອນໄປເທິງແຜ່ນດິນໂລກ.”
ກາອິນຮູ້ສຶກຢ້ານຈຶ່ງໄດ້ຂໍຮ້ອງຕໍ່ພຣະເຈົ້າວ່າ: “ໂທດນີ້ໜັກເກີນກວ່າທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະຮັບໄດ້ ພຣະເຈົ້າໄລ່ຂ້ານ້ອຍໃຫ້ໜີຈາກບ່ອນທີ່ທຳມາຫາກິນ ແລະ ຫ່າງໄກຈາກພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຈະເປັນຄົນຂາດທີ່ເພິ່ງ ແລະ ພະເນຈອນໄປເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ຖ້າຜູ້ໃດພົບເຫັນກໍຈະສັງຫານຂ້ານ້ອຍ.”
ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າອັນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ພຣະອົງຈຶ່ງໃຫ້ໂອກາດກາອິນສຳນຶກຜິດ ແລະ ກັບໃຈໃໝ່ເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງກ່າວຕໍ່ກາອິນວ່າ: “ເຮົາຈະເຮັດເຄື່ອງໝາຍເອົາໄວ້ໃນຕົວຂອງເຈົ້າ ເພື່ອວ່າຫາກຜູ້ໃດພົບເຫັນເຈົ້າກໍຈະບໍ່ຂ້າເຈົ້າ." ເຖິງແມ່ນວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະຊົງໃຫ້ອະໄພກາອິນ ແຕ່ກາອິນກໍບໍ່ໄດ້ສຳນຶກຜິດໃນຄວາມບາບຂອງລາວ ແລະ ລາວຍັງໄດ້ໜີອອກໄປຈາກພໍ່ແມ່ຂອງລາວອີກດ້ວຍ.
ຊາຕານຄິດວ່າແຜນການຂອງມັນໄດ້ສຳເລັດ
ຊາຕານດີໃຈຫຼາຍທີ່ມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ກາອິນມີຄວາມຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈຕໍ່ພຣະເຈົ້າໄດ້. ນອກຈາກນີ້ ຊາຕານຍັງໄດ້ຍົວະໃຫ້ກາອິນຂ້າອາເບັນດ້ວຍຄວາມທີ່ມີໃຈຄຽດແຄ້ນ ແລະ ກຽດຊັງອີກດ້ວຍ. ເມື່ອຊາຕານເຫັນອາເບັນຕາຍ ແລະ ກາອິນກໍໄດ້ອອກໄປພະເນຈອນທົ່ວໂລກແລ້ວ ຊາຕານກໍດີໃຈຫຼາຍ ແລະ ຄິດວ່າແຜນການຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນໄດ້ເພພັງລົງແລ້ວ.
ອ້າງອີງຈາກພຣະທັມ ປະຖົມມະການ 4:8-15.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 73.3-79.1} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ເຊື້ອສາຍຂອງເຊດ ແລະ ກາອິນ
ອາດາມ ແລະ ເອວາເສຍໃຈຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າ ກາອິນຂ້າອາເບັນ, ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າໃນຜົນຂອງຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາ ເໝືອນກັບວ່າມີມີດມາແທງຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ. ເພາະກ່ອນໜ້ານີ້ ພວກເຂົາມີຄວາມຄາດຫວັງວ່າລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາຈະແມ່ນພຣະບຸດຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາວ່າຈະປະທານມາໃຫ້ພວກເຂົາ ເພື່ອເປັນເຄື່ອງບູຊາໄຖ່ຄວາມບາບໃຫ້ແກ່ມະນຸດ. ແຕ່ວ່າລູກຊາຍຜູ້ທີໜຶ່ງ ກາອິນ ກໍບໍ່ແມ່ນ ແລະ ລູກຊາຍຄົນທີສອງ ອາເບັນ ກໍບໍ່ແມ່ນເຊັ່ນກັນ; ເພາະໃນເຫດການຕາຍຄັ້ງທຳອິດຂອງມະນຸດນັ້ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສູນເສຍລູກຊາຍທັງສອງຄົນໄປພ້ອມໆກັນຄື: ອາເບັນເສຍຊີວິດ ແລະ ກາອິນກໍໄດ້ໜີໄປຈາກພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກນັ້ນມາ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍມີແຕ່ຄວາມໂສກເສົ້າທຸກໃຈ.
ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າອັນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ. ເມື່ອອາດາມອາຍຸ 130 ປີ ພຣະເຈົ້າກໍປະທານລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເພິ່ນ ເພື່ອທົດແທນອາເບັນຜູ້ທີ່ກາອິນໄດ້ຂ້ານັ້ນ. ອາດາມ ແລະ ເອວາດີໃຈຫຼາຍ ແລະ ພວກເຂົາໃສ່ຊື່ໃຫ້ລູກຊາຍວ່າ “ເຊດ.” ພວກເຂົາໄດ້ສອນໃຫ້ເຊດຮຽນຮູ້ເລື່ອງພຣະເຈົ້າ, ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າໂດຍການປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງຂອງອາເບັນ. ຝ່າຍເຊດນັ້ນກໍເຊື່ອໃນພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະປະທານພຣະບຸດຂອງພຣະອົງມາເປັນເຄື່ອງບູຊາຕາຍເພື່ອໄຖ່ຄວາມບາບໃຫ້ມະນຸດ. ເຊດມີຈິດໃຈທີ່ຈົ່ງຮັກພັກດີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັກປະຕິບັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າພໍໃຈເຊັ່ນດຽວກັນກັບອາເບັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ອາດາມ ແລະ ເອວາໄດ້ລູກຊາຍແລ້ວ ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ອວຍພອນພວກເຂົາໃຫ້ມີລູກຍິງ ແລະ ລູກຊາຍຫຼາຍໆຄົນອີກດ້ວຍ.
ຫຼັງຈາກທີ່ລູກຫຼານຂອງພໍ່ຕູອາດາມໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບເລື່ອງຄວາມບາບ, ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ປະຫວັດຄອບຄົວຂອງເພິ່ນແລ້ວ. ລູກຫຼານຫຼາຍຄົນກໍຈື່ຈຳໃນເລື່ອງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຟັງມານັ້ນ ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ຢຶດໝັ້ນໃນການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາແລ້ວກໍເລືອກທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ ແລະ ຮັກພຣະເຈົ້າ. ຝ່າຍພໍ່ຕູອາດາມນັ້ນເພິ່ນກໍໄດ້ເສຍຊີວິດເມື່ອອາຍຸ 930 ປີ.
ພໍ່ຕູ້ອາດາມມີອາຍຸຢືນຍາວເກືອບຮອດພັນປີ ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ເສຍຊີວິດເມື່ອອາຍຸໄດ້ 930 ປີ, ເພິ່ນມີລູກຊາຍຢູ່ໃນຄອບຄົວຫຼາຍຄົນ. ແຕ່ໃນເລື່ອງຕໍ່ໄປນີ້ ພວກເຮົາຈະເນັ້ງເລື່ອງກ່ຽວກັບເຊື້ອສາຍຂອງກາອິນ ແລະ ເຊດເທົ່ານັ້ນ.
ພາຍຫຼັງທີ່ກາອິນໄດ້ອອກໄປຈາກບ້ານຂອງພໍ່ແມ່ແລ້ວ ລາວກໍບໍ່ໄດ້ສົນໃຈໃນພຣະເຈົ້າເລີຍ. ກາອິນໄດ້ເລືອກເຮັດໄຮ່ນາເປັນອາຊີບ ຈົນເຊື້ອສາຍຂອງລາວໂດດເດັ່ນທາງດ້ານວັດຖຸ ແລະ ໄດ້ກໍ່ສ້າງເປັນເມືອງໜຶ່ງຂຶ້ນ. ພວກເຂົາສະແຫວງຫາແຕ່ຄວາມສຸກ ແລະ ຂາບໄຫວ້ບູຊາຮູບປັ້ນຕ່າງໆທີ່ຖືເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາທີ່ຢູ່ໃນໂລກນີ້.
ສ່ວນເຊື້ອສາຍຂອງເຊດໄດ້ອາໄສຢູ່ຕາມຮ່ອມພູ ແລະ ທົ່ງພຽງ ເຊິ່ງບໍ່ຫ່າງໄກຈາກສວນເອເດນ ແລະ ພວກເຂົາຍັງຄົງນະມັດສະການພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍຣິສຸດ. ເປັນເວລາດົນນານທີ່ເຊື້ອສາຍຂອງກາອິນ ແລະ ເຊດບໍ່ໄດ້ມີການພົວພັນເຊິ່ງກັນແລະ ກັນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກນີ້ ຈຶ່ງເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງສອງກຸ່ມຄົນທີ່ຝ່າຍໜຶ່ງເລືອກນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ອີກຝ່າຍໜຶ່ງເລືອກເພິ່ງພາໃນຕົນເອງ.
ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ເຊື້ອສາຍຂອງການອິນກໍໄດ້ເລີ່ມແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປອາໄສຢູ່ຕາມບ່ອນຕ່າງໆ ຫຼາຍຄອບຄົວທີ່ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງການອິນກໍໄດ້ມາອາໄສຢູ່ໃກ້ໆກັບພູພຽງ ແລະ ທົ່ງພຽງ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງເຊື້ອສາຍເຊດ ຈົນເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງເຊດນັ້ນຕ້ອງໄດ້ຍົກຍ້າຍໄປອາໄສຢູ່ເທິງພູ ເພາະພວກເຂົາບໍ່ຢາກໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາໄປພົວພັນກັບເຊື້ອສາຍຂອງກາອິນທີ່ເຮັດແຕ່ຄວາມບາບ ແລະ ບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອມະນຸດເພີ່ມທະວີຫຼາຍຂຶ້ນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ເຊື້ອສາຍລູກຫຼານຂອງເຊດກໍຢາກໄປລອງຄົບຫາສະມາຄົມກັບເຊື້ອສາຍລູກຫຼານຂອງກາອິນທີ່ອາໄສຢູ່ທົ່ວພູພຽງ ແລະ ທົ່ງພຽງ. ແຕ່ໃນການຄົບຫາສະມາຄົມກັນນີ້ ເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍລູກຫຼານຂອງເຊດຫຼົງສະເໜ່ຄວາມງາມຂອງຜູ້ຍິງທີ່ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງກາອິນ ແລະ ໄດ້ໄປແຕ່ງງານກັບພວກເຂົາ ຈົນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າບໍ່ພໍພຣະໄທ(ບໍ່ພໍໃຈ) ເພາະຜູ້ຄົນທີ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໄດ້ຖືກລໍ້ລວງໃຫ້ເຮັດຄວາມບາບ. ວັດຖຸສິ່ງຂອງຢູ່ໃນໂລກນີ້ໄດ້ຈູງໃຈເຊື້ອສາຍລູກຫຼານຂອງເຊດໃຫ້ຫຼົງໄຫຼໄປກັບມັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສູນເສຍອຸປະນິໄສທີ່ບໍຣິສຸດອັນເປັນເອກກະລັກພິເສດ. ເພາະການໄປຄົບຫາສະມາຄົມກັບຄົນທີ່ບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້ານີ້ເອງ ຈຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈ ແລະ ການກະທຳກາຍເປັນແບບດຽວກັນ.
ແລ້ວບໍ່ດົນ ພວກເຂົາກໍໄດ້ປະພຶດແຕ່ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ ຄວາມຄິດຊົ່ວຮ້າຍກໍບັງຄັບຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາຢູ່ທຸກເວລາ ແລະ ການຂ້າກັນກໍແຜ່ລາມໄປທົ່ວທຸກບ່ອນ. ພວກເຂົາໄດ້ປະພຶດເໝືອນກັບກາອິນທີ່ປັກໃຈຢູ່ກັບຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຈະເລີນຝ່າຍໂລກ. ພວກເຂົາເຮັດໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາກໍມືດມົວໄປ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສົນໃຈ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖວາຍກຽດໃຫ້ພຣະເຈົ້າໃຫ້ສົມກັນກັບທີ່ຊົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າຊົງເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດຕາມໃຈປາຖະໜາຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ແລ້ວຄວາມບາບກໍໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປທົ່ວໂລກເໝືອນກັນກັບໂຣກລະບາດຢ່າງຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ.
ຫຼາຍໆຄົນຢູ່ໃນໂລກນີ້ ໄດ້ຮູ້ເລື່ອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ກ່ຽວກັບສວນເອເດນ ພວກເຂົາເຫັນສວນເອເດນ ແລະ ເຫັນທູດສະຫວັນປົກປັກຮັກສາສວນເອເດນຢູ່ ແຕ່ວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍເລືອກທີ່ຈະບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ.
ແຜນການຂອງຊາຕານ
ຊາຕານດີໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນມະນຸດບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ. ມັນດີໃຈທີ່ເຫັນຄົນສ່ວນໜ້ອຍນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົນຫຼວງຫຼາຍເລືອກທີ່ຈະເຮັດຕາມໃຈປາຖະໜາຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ຊາຕານຍິ້ມດີໃຈ ແລະ ຄິດວ່າແຜນການຂອງມັນທີ່ຈະທຳລາຍໂລກ ແລະ ມະນຸດທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງສ້າງຂຶ້ນມານັ້ນ ໄດ້ພັດທະນາຫຼາຍຂຶ້ນແລ້ວ.
“ຢ່າດຳເນີນຊີວິດເໝືອນຢ່າງຊາວໂລກນີ້ ແຕ່ຈົ່ງຮັບການຊົງປ່ຽນແປງຈິດໃຈ ແລ້ວອຸປະນິໄສຂອງພວກເຈົ້າຈິ່ງຈະປ່ຽນໃໝ່ ເພື່ອເຈົ້າທັງຫລາຍຈະໄດ້ຮູ້ນ້ຳພຣະໄທຂອງພຣະເຈົ້າ ຈະໄດ້ຮູ້ວ່າອັນໃດດີ ອັນໃດເປັນທີ່ຊອບພຣະໄທພຣະເຈົ້າ, ແລະອັນໃດດີທີ່ສຸດ” (ໂຣມ 12:2).
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 4:25; 5:3-5; 6:1-7.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) ບົດທີ 6 ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ຄວາມເຊື່ອທີ່ມີການປະຕິບັດແຕກຕ່າງກັນ
ເພາະວ່າ ອາເບັນມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ລາວຈຶ່ງໄດ້ນຳເອົາເຄື່ອງບູຊາອັນຖືກຕ້ອງກວ່າເຄື່ອງບູຊາຂອງກາອິນມາຖວາຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າ. ອາເບັນຮູ້ເຖິງຫຼັກການສຳຄັນໆຂອງການຊົງໄຖ່ບາບ ລາວເຫັນວ່າຕົນເອງເປັນຄົນບາບ ແລະ ຄວາມບາບຂອງລາວພ້ອມກັບຄວາມຕາຍອັນເປັນໂທດຂອງຄວາມບາບນັ້ນ ກຳລັງຂັ້ນກາງຢູ່ລະຫວ່າງລາວກັບພຣະເຈົ້າ. ລາວນຳເອົາຊີວິດຂອງສັດອັນເປັນເຫຍື່ອທີ່ຕ້ອງຖືກຂ້າບູຊານັ້ນມາຖວາຍ ເຊິ່ງເປັນການຍອມຮັບຄວາມສັກສິດຂອງພຣະບັນຍັດທີ່ຖືກລ່ວງລະເມີດນັ້ນ. ເລືອດແກະທີ່ໄຫຼອອກໄດ້ສະແດງເຖິງພຣະບຸດທີ່ຈະຊົງເສຍຊີວິດເທິງໄມ້ກາງແຂນແຫ່ງຄາວາລີຢູ່ໃນອະນາຄົດ. ລາວວາງໃຈໃນພຣະບຸດທີ່ຈະຊົງໃຫ້ລາວຄືນດີກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນວ່າຕົນເອງເປັນຄົນຊອບທຳ ແລະ ພຣະເຈົ້າຊົງຍອມຮັບເຄື່ອງຖວາຍບູຊານັ້ນ.
ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ກາອິນເຂົ້າເຝົ້າພຣະເຈົ້າພ້ອມທັງຈົ່ມໄປນຳ ໂດຍຢູ່ໃນໃຈບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະສັນຍາການເສຍຊີວິດຂອງພຣະບຸດ ຫຼື ຄວາມຈຳເປັນທີ່ລາວຈະຕ້ອງຖວາຍບູຊາ. ໃນຂະນະທີ່ນຳເອົາເຄື່ອງບູຊາມາຖວາຍ, ກາອິນກໍບໍ່ຮູ້ສຶກເສຍໃຈໃນຄວາມຜິດບາບ ລາວເຊື່ອຟັງໃນການສ້າງແທ່ນບູຊາກັບການນຳເຄື່ອງມາຖວາຍ ແຕ່ເປັນການເຊື່ອຟັງພຽງສ່ວນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ສ່ວນທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງສະແດງເຖິງການຍອມຮັບວ່າຕົນເອງຕ້ອງການພຣະຜູ້ໄຖ່ບາບນັ້ນ ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດ.
ກາອິນເລືອກທີ່ຈະເພິ່ງພາໃນຕົນເອງ ລາວຈະມາຫາພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄຸນຄວາມດີຂອງຕົນເອງ ແລະ ຈະບໍ່ນຳເອົາລູກແກະທີ່ຫຼັ່ງໄຫຼດ້ວຍເລືອດມາເປັນເຄື່ອງບູຊາ ແຕ່ຈະນຳເອົາຜົນໝາກໄມ້ຈາກແຮງງານຂອງລາວເອງມາຖວາຍ ເໝືອນກັບວ່າໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງພໍພຣະໄທ(ພໍໃຈ) ໂດຍຫວັງວ່າຈະເຮັດໃຫ້ພຣະອົງຍອມຮັບລາວຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ.
ກາອິນ ແລະ ອາເບັນເປັນຕົວແທນຂອງຄົນສອງຈຳພວກທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຢູ່ໃນໂລກນີ້. ກຸ່ມໜຶ່ງວາງໃຈໃນເຄື່ອງບູຊາໄຖ່ບາບທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງກຳນົດໄວ້ຄື: “ການຕາຍຂອງພຣະເຢຊູເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງການໄຖ່ບາບໃຫ້ແກ່ມະນຸດ” ແຕ່ອີກກຸ່ມໜຶ່ງເລືອກທີ່ຈະເພິ່ງພາໃນບຸນກຸສົນກັບເຄື່ອງຖວາຍ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງຕົນເອງ.
ຄົນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນມີຄວາມເຊື່ອທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ສາສະໜາທີ່ຄົນທັງຫຼາຍມີຄວາມເຊື່ອນັ້ນ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ໃນລະບົບຫຼັກການອັນດຽວກັນທີ່ວ່າ ມະນຸດສາມາດເພິ່ງພາຄວາມພຽນພະຍາຍາມຂອງຕົນເອງ ເພື່ອຈະໃຫ້ໄດ້ມາເຊິ່ງຄວາມລອດພົ້ນ ດັ່ງສຸພາສິດທີ່ວ່າ: "ຕົນເປັນທີ່ເພິ່ງຂອງຕົນ"
ແຕ່ວ່າການເພິ່ງພາໃນຕົນເອງໂດຍສະແຫວງຫາບຸນ, ປະຕິບັດຕາມສິນທຳ ແລະ ພະຍາຍາມເປັນຄົນດີນັ້ນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ມັນບໍ່ສາມາດພາໃຫ້ຕົນເອງລອດພົ້ນຈາກຄວາມບາບ ແລະ ບໍ່ສາມາດຂຶ້ນໄປສະຫວັນໄດ້. ເນື່ອງຈາກວ່າ "ມະນຸດບໍ່ມີພະລັງອຳນາດໃນຕົວເອງທີ່ຈະເສີມສ້າງຊີວິດໃຫ້ດີຂຶ້ນມາໃໝ່ໄດ້ ແລະ ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດກໍບໍ່ໄດ້ມີແນວໂນ້ມອ່ຽງໄປຫາພຣະເຈົ້າເບື້ອງເທິງ ແຕ່ມີແນວໂນ້ມລົງໄປຫາຊາຕານເບື້ອງລຸ່ມ."
ເສັ້ນທາງເດີນຂອງມະນຸດສ່ວນຫຼາຍທີ່ຢູ່ໃນໂລກນີ້ແມ່ນຄືກັນໝົດ. ພວກເຂົາດິ້ນລົນເຮັດວຽກໜັກເພື່ອຈະປະສົບຜົນສຳເລັດ ແລະ ຢາກຮັ່ງມີຄືກັບຄົນອື່ນໆ. ພວກເຂົາໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມມືດມົນ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມວິຕົກກັງວົນ, ຄວາມໂກດຮ້າຍ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ ແລະ ພົບເຈີກັບບັນຫາຫຼາຍໆຢ່າງ. ຄວາມສຸກຢ່າງດຽວຂອງພວກເຂົາຄື: “ກິນ, ດື່ມ ແລະ ສະໜຸກກັບສິ່ງທີ່ຕົນຫາມາໄດ້ໃນຊີວິດອັນສັ້ນໆທີ່ພຣະເຈົ້າໂຜດໃຫ້.” ອັນນີ້ແຫລະ! ແມ່ນຊາຕາກຳຂອງມະນຸດ. ທຸກໆສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດລ້ວນແຕ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ; ເປັນເໝືອນດັ່ງພວມແລ່ນໄປຕາມລົມ. (ແລ່ນໄປຕາມສັງຄົມ).
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 72.5-73.1} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
