ຢາໂຄບໜີຈາກອ້າຍທີ່ໃຈຮ້າຍ
ຢາໂຄບໜີໄປຈາກອ້າຍຂອງລາວ
"ຈົ່ງເດັດດ່ຽວ ແລະ ກ້າຫານ ຢ່າຢ້ານພວກເຂົາ, ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າຜູ້ສະຖິດຢູ່ກັບພວກເຈົ້າ ພຣະອົງຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າຜິດຫວັງ ຫຼືປະຖິ້ມພວກເຈົ້າ" (ພຣະບັນຍັດສອງ 31:6).
ດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງທີ່ເອຊາວມີຕໍ່ຢາໂຄບ ລາວຈຶ່ງຄິດແຜນການທີ່ຈະຂ້າຢາໂຄບ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ຍິນແຜນການນີ້ຈຶ່ງໄດ້ບອກເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຢາໂຄບຟັງວ່າ: “ລູກຈົ່ງຟັງໃຫ້ດີ ເອຊາວອ້າຍຂອງເຈົ້າກຳລັງວາງແຜນຈະຂ້າເຈົ້າເພື່ອແກ້ແຄ້ນ. ສະນັ້ນ ຈົ່ງເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ແມ່ບອກເຈົ້າເດີ. ລູກເອີຍ! ຈົ່ງໜີໄປຢູ່ນຳລຸງຂອງເຈົ້າທີ່ເມືອງຮາລານຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງກ່ອນ ຈົນກວ່າອ້າຍຂອງເຈົ້າເຊົາຄຽດແຄ້ນ ແລະ ລືມສິ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕໍ່ລາວມານັ້ນ ແລ້ວແມ່ກໍຈະໃຊ້ຄົນໄປເອົາເຈົ້າກັບຄືນມາ. ເປັນຫຍັງໜໍ! ຂ້ອຍຈະຕ້ອງສູນເສຍລູກທັງສອງໃນມື້ດຽວ?”
ຢາໂຄບ ແລະ ນາງເລເບກາຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນແຜນການຫຼອກຫຼວງ ເພື່ອໄດ້ຮັບສິດທິລູກຊາຍກົກ ແຕ່ຜົນທີ່ຕາມມາກໍມີພຽງແຕ່ຄວາມທຸກລຳບາກຈາກການຫຼອກຫຼວງຂອງພວກເຂົານັ້ນ. ພຣະເຈົ້າເຄີຍກ່າວໄວ້ວ່າຢາໂຄບຈະໄດ້ຮັບສິດທິຂອງລູກຊາຍກົກ ຖ້າຫາກພວກເຂົາລໍຄອຍພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມເຊື່ອ ພຣະອົງກໍຈະປະທານໃຫ້ຕາມເວລາຂອງພຣະອົງເອງ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ເຕັມໃຈຍອມມອບເລື່ອງນີ້ໄວ້ໃນພຣະຫັດ(ມື)ຂອງພຣະອົງ.
ນາງເລເບກາກໍໄດ້ສາລະພາບດ້ວຍຄວາມທຸກໃຈທີ່ໄດ້ແນະນຳລູກຊາຍໃຫ້ເຮັດຜິດ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ລູກຊາຍຕ້ອງພັດພາກຈາກນາງ ແລະ ນາງກໍບໍ່ໄດ້ເຫັນໜ້າຢາໂຄບອີກເລີຍ.
ກ່ອນທີ່ຢາໂຄບຈະອອກຈາກບ້ານໄປ ພໍ່ຂອງລາວໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ມາພົບ. ຜູ້ເປັນພໍ່ກໍໄດ້ເຕືອນຢາໂຄບໃຫ້ຈື່ຈໍາພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ເພາະວ່າຢາໂຄບຈະເປັນຜູ້ສືບທອດພຣະສັນຍານັ້ນ ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ສັ່ງຢາໂຄບວ່າ: “ຈົ່ງໄປຫາເອົາຍິງສາວຝ່າຍພີ່ນ້ອງແມ່ຂອງເຈົ້າມາເປັນເມຍ… ຂໍພຣະເຈົ້າຈົ່ງອວຍພອນເຈົ້າ ແລະ ປະທານລູກເຕົ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນບັນພະບູລຸດຂອງຊົນຊາດຕ່າງໆ. ຂໍພຣະອົງຊົງອວຍພອນເຈົ້າ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ເໝືອນດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ອັບຣາຮາມ ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງດິນແດນທີ່ເຈົ້າອາໄສຢູ່ນີ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງປະທານໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມ.” ແລ້ວຢາໂຄບກໍໄດ້ໜີອອກຈາກບ້ານໄປ ພ້ອມກັບຄຳອວຍພອນຂອງພໍ່.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 27:41-45; 28:1-5.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 180-182} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ຄວາມຝັນຂອງຢາໂຄບ
“ຖ້າເຮົາທັງຫຼາຍສາລະພາບຜິດບາບທັງຫຼາຍຂອງພວກເຮົາ ພຣະອົງຊົງສັດຊື່ ແລະ ທ່ຽງທຳ ຈະຊົງໂຜດຍົກບາບຂອງພວກເຮົາ ແລະ ຈະຊົງໂຜດຊຳລະລ້າງເຮົາທັງຫຼາຍຈາກຄວາມອະທຳທັງໝົດສິ້ນ” (1 ໂຢຮັນ 1:9).
ໃນຊ່ວງໄລຍະເດີນທາງອອກມາໄກຈາກບ້ານເກີດ ຢາໂຄບກໍຮູ້ສຶກວ່າຕົນເອງຖືກປະຕິເສດ ຢູ່ໃນໃຈຂອງລາວຮູ້ສຶກວ່າຄວາມທຸກທັງໝົດນີ້ເກີດຈາກຜົນຂອງການເລືອກເຮັດຜິດຂອງລາວເອງ. ຄວາມສິ້ນຫວັງ ແລະ ຄວາມມືດໄດ້ເຂົ້າມາຄອບງໍາລາວ ຈົນລາວບໍ່ກ້າທີ່ຈະອະທິຖານ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າຢາໂຄບຮູ້ສຶກໂດດດຽວຈຶ່ງຕ້ອງການໃຫ້ພຣະເຈົ້າປົກປັກຮັກສາ. ດັ່ງນັ້ນ ຢາໂຄບຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້ສາລະພາບຄວາມຜິດບາບຂອງລາວດ້ວຍໃຈທີ່ອ່ອນນ້ອມຖ່ອມຕົນ. ລາວທູນຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າສະແດງເຄື່ອງໝາຍອັນໃດອັນໜຶ່ງວ່າພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມລາວ. ຈິດໃຈຂອງລາວຮູ້ສຶກເປັນທຸກຢ່າງໜັກ ແລະ ລາວກໍບໍ່ສາມາດພົບເຫັນຄວາມເລົ້າໂລມໃຈເລີຍ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລາວໝົດຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົນເອງ ແລະ ຢ້ານວ່າພຣະເຈົ້າຂອງບັນພະບູລຸດຂອງລາວນັ້ນໄດ້ປະຖິ້ມລາວໄປແລ້ວ.
ໃນມື້ທີສອງຂອງການເດີນທາງ ຢາໂຄບຮູ້ສຶກອິດເມື່ອຍອ່ອນລ້າຈາກການເດີນທາງ. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄດ້ເອົາກ້ອນຫີນມາໝູນຕາງໝອນ ແລະ ນອນລົງພັກຜ່ອນ. ເມື່ອນອນຫລັບແລ້ວ ລາວໄດ້ຝັນເຫັນຂັ້ນໄດສະຫວ່າງແຈ້ງຕັ້ງຢູ່ເທິງດິນສູງຈົນຈຸຟ້າ ແລະ ມີບັນດາທູດສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າກຳລັງຍ່າງຂຶ້ນຍ່າງລົງເທິງຂັ້ນໄດນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ປາກົດຢູ່ເທິງຂັ້ນໃດ ແລະ ກ່າວຕໍ່ຢາໂຄບວ່າ: “ເຮົາແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ອີຊາກ. ເຮົາຈະມອບດິນແດນທີ່ເຈົ້າກຳລັງນອນຢູ່ນີ້ໃຫ້ເຈົ້າ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ. ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້ານັ້ນຈະມີຫຼວງຫຼາຍດັ່ງຂີ້ຝຸ່ນດິນ. ພວກເຂົາຈະແຜ່ຜາຍຂະຫຍາຍເຂດໄປທົ່ວທຸກທິດ ແລະ ໂດຍຜ່ານທາງເຈົ້າ ແລະ ເຊື່ອສາຍຂອງເຈົ້າ ເຮົາຈະອວຍພອນບັນດາຊົນຊາດທັງປວງ.”
ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ປອບໃຈຢາໂຄບໂດຍກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງຈົດຈຳຢູ່ສະເໝີວ່າ ເຮົາຈະຢູ່ນຳເຈົ້າ ແລະ ປົກປັກຮັກສາເຈົ້າທຸກທີ່ທຸກບ່ອນທີ່ເຈົ້າໄປ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າກັບມາຢູ່ໃນດິນແດນນີ້. ເຮົາຈະບໍ່ໜີໄປຈາກເຈົ້າ ຈົນກວ່າເຮົາຈະເຮັດສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ສັນຍາໄວ້ກັບເຈົ້າ.”
ຢາໂຄບຕື່ນຂຶ້ນມາທ່າມກາງຄວາມມືດອັນມິດງຽບສະຫງົບ ແລະ ອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍພູເຂົາ. ພໍແນມຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າກໍເຕັມໄປດ້ວຍດວງດາວທີ່ສ່ອງແສງແຈ້ງ. ຢາໂຄບຈຶ່ງເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສະຖິດຢູ່ບ່ອນນີ້ແທ້ໆ ແຕ່ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກ.” ລາວຮູ້ສຶກຢ້ານ ແລະ ເວົ້າຕໍ່ໄປອີກວ່າ: “ບ່ອນນີ້ ໜ້າຂົນຫົວລຸກແທ້ໆ! ຄົງເປັນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົງເປັນປະຕູທີ່ໄຂໄປສູ່ສະຫວັນ.”
ແລ້ວຢາໂຄບຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າໆ ລາວໄດ້ເອົາກ້ອນຫີນທີ່ໝູນຫົວນັ້ນຕັ້ງຂຶ້ນເປັນເສົາອະນຸສອນ ແລະ ເອົານ້ຳມັນຫອມເທໃສ່ ເພື່ອຖ້າຫາກວ່າລາວຜ່ານມາເຫັນສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ ຈຶ່ງຈະໄດ້ແວ່ມານະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ຢາໂຄບເອີ້ນບ່ອນນີ້ວ່າ: “ເບັດເອນ” ເຊິ່ງມີຄວາມໝາຍວ່າ “ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ.” ດ້ວຍຈິດໃຈທີ່ຊົມຊື່ນຍິນດີໃນພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ຢາໂຄບກໍໄດ້ທວນຄືນພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລາວກໍໄດ້ໃຫ້ຄໍາສັນຍາວ່າ: “ຖ້າພຣະເຈົ້າສະຖິດຢູ່ກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ປົກປັກຮັກສາຂ້ານ້ອຍໃນການເດີນທາງ ແລະ ໃຫ້ອາຫານ ແລະ ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ ແລະ ຖ້າຂ້ານ້ອຍກັບມາເຖິງບ້ານພໍ່ຂອງຂ້ານ້ອຍຢ່າງປອດໄພ ແລ້ວພຣະອົງກໍຈະເປັນພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ... ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະຖວາຍໜຶ່ງສ່ວນສິບໃນທຸກໆສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ອວຍພອນຂ້ານ້ອຍ.” ແລ້ວຢາໂຄບກໍໄດ້ເດີນທາງໄປຕໍ່ຈົນເຖິງບ້ານຂອງຍາດຕິພີ່ນ້ອງຝ່າຍທາງແມ່ ແລະ ລາວກໍໄດ້ພັກອາໄສຢູ່ກັບລຸງຂອງລາວ.
ພຣະເຈົ້າຊົງຢູ່ຄຽງຂ້າງພວກເຮົາສະເໝີ
ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຢາໂຄບ ພຣະອົງຊົງສຳແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ລາວທີ່ໄດ້ຫຼົງເຮັດຜິດພາດໄປ. ດ້ວຍຄວາມຮັກອັນໝັ້ນຄົງຂອງພຣະເຈົ້າ ພຣະອົງຊົງເປີດເຜີຍສິ່ງທີ່ຢາໂຄບຕ້ອງການຄືພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ສຳແດງໃຫ້ຢາໂຄບເຫັນເຖິງແຜນການຂອງການຊົງໄຖ່ໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມບາບໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດໂດຍການໃຊ້ຮູບພາບຂັ້ນໄດທີ່ຢາໂຄບເຫັນຢູ່ໃນຄວາມຝັນນັ້ນເປັນສັນຍາລັກບອກວ່າ ພຣະຜູ້ໄຖ່ບາບ. ພຣະຜູ້ໄຖ່ບາບເປັນຂັ້ນໄດເຊິ່ງເປັນຜູ້ໄກ່ເກ່ຍລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ. ພຣະຄໍາພີກ່າວວ່າ “ດ້ວຍເຫດວ່າມີພຣະເຈົ້າອົງດຽວແລະ ມີຜູ້ກາງແຕ່ຜູ້ດຽວລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບມະນຸດ ຄືພຣະເຢຊູຄຣິດຜູ້ຊົງສະພາບເປັນມະນຸດ” (1 ຕີໂມທຽວ 2:5).
ຄຳສັນຍາຂອງຢາໂຄບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ
ໂດຍການເຮັດສັນຍາກັບພຣະເຈົ້າ ຢາໂຄບບໍ່ໄດ້ຕໍ່ລອງກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ຢາໂຄບໄດ້ສັນຍາກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອຕອບແທນພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ເພາະວ່າຈິດໃຈຂອງລາວເຕັມລົ້ນໄປດ້ວຍການຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າທີ່ພຣະອົງຊົງຮັກ ແລະ ສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ລາວ.
ເຊັ່ນດຽວກັນ ພວກເຮົາຄວນຈະຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າສໍາລັບທຸກໆຄັ້ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບພຣະພອນຈາກພຣະອົງ ພວກເຮົາຄວນທົບທວນຊີວິດຂອງພວກເຮົາຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ຂອບຄຸນພຣະເຈົ້າສຳລັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຊ່ວຍຊູກໍາລັງໃນຍາມຕົກຢູ່ໃນຄວາມຍາກລໍາບາກ, ການຈັດຕຽມຫົນທາງທີ່ດີໄວ້ລ່ວງໜ້າສໍາລັບພວກເຮົາ ແລະ ການຟື້ນຟູສັນຕິສຸກໃນຈິດວິນຍານຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາຄວນຈະສຳນຶກວ່າ ທັງໝົດນີ້ເປັນຫຼັກຖານຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງເຝົ້າເບິ່ງແຍງພວກເຮົາ.
ຖ້າວ່າ ພວກເຮົາມີພາລະໜັກຂອງຄວາມຜິດບາບ ຫຼືຄວາມຜິດພາດຂະໜາດໃຫຍ່ ພຣະເຈົ້າຊົງເອີ້ນໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ “ບັນດາຜູ້ທີ່ເຮັດການໜັກໜ່ວງ ແລະ ແບກພາລະໜັກຈົ່ງມາຫາເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກທ່ານໄດ້ຮັບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ” (ມັດທາຍ 11:28).
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 27:41-45; 28:1-5, 10-22.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 180,183-188} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ຢາໂຄບກັບຄືນສູ່ດິນແດນການາອານ
ໃນຂະນະທີ່ຢາໂຄບອາໄສຢູ່ກັບລຸງຂອງລາວ ລາວກໍຮູ້ສຶກຮັກນາງຣາເຊັນ ເຊິ່ງເປັນລູກສາວຂອງລຸງ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າລາວບໍ່ມີຄ່າດອງໃຫ້ລຸງຂອງລາວ. ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຝ່າຍຈຶ່ງໄດ້ຕົກລົງກັນວ່າ ຖ້າຢາໂຄບເຮັດວຽກເປັນເວລາເຈັດປີໃຫ້ລຸງຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວຈະສາມາດແຕ່ງງານກັບນາງຣາເຊັນໄດ້. ສະນັ້ນ ຢາໂຄບຈຶ່ງເຮັດວຽກໃຫ້ລຸງຂອງລາວເປັນເວລາເຈັດປີ. ຫຼັງຈາກເຈັດປີຜ່ານໄປແລ້ວ ຜູ້ເປັນລຸງກໍໄດ້ຫຼອກຫຼວງຢາໂຄບແຕ່ງງານກັບນາງເລອາ ເຊິ່ງເປັນລູກສາວກົກຂອງເພິ່ນ. ແຕ່ຢາໂຄບບໍ່ໄດ້ຮັກນາງເລອາ. ຫຼັງຈາກອາທິດໜຶ່ງຜ່ານໄປ ຜູ້ເປັນລຸງກໍໄດ້ມອບນາງຣາເຊັນໃຫ້ແກ່ຢາໂຄບ ແຕ່ຢາໂຄບຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກໃຫ້ລຸງຂອງລາວເປັນເວລາເຈັດປີອີກ ເພື່ອຈ່າຍສຳລັບຄ່າດອງຂອງນາງຣາເຊັນ.
ແຕ່ພຣະເຈົ້າສົງສານນາງເລອາ ແລະ ໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ນາງມີລູກຫຼາຍຄົນ ແຕ່ນາງຣາເຊັນມີລູກສອງຄົນເທົ່ານັ້ນ. ແລ້ວຄວາມສຸກພາຍໃນເຮືອນກໍເລີ່ມເສື່ອມໂຊມລົງຍ້ອນຄວາມອິດສາລະຫວ່າງທັງສອງຝ່າຍ. ນາງເລອາມີຄວາມອິດສານາງຣາເຊັນ ຍ້ອນວ່າຢາໂຄບຮັກນາງຣາເຊັນຫຼາຍ ແຕ່ນາງຣາເຊັນກໍມີຄວາມອິດສານາງເລອາເຊັ່ນກັນ ຍ້ອນວ່ານາງມີລູກຫຼາຍຄົນ ແລະ ຕົນເອງນັ້ນມີລູກຍາກ. ຕອນນີ້ ຢາໂຄບມີຄອບຄົວໃຫຍ່, ມີລູກຊາຍ 12 ຄົນ, ມີຄົນຮັບໃຊ້ ແລະ ມີຝູງສັດເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ.
ໃນຊ່ວງໄລຍະເວລາ 20 ປີ ໃນການອາໄສຢູ່ກັບລຸງ ຢາໂຄບໄດ້ພົບອຸປະສັກ ແລະ ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແຕ່ລາວກໍຜ່ານພົ້ນມັນມາໄດ້ເພາະພຣະເຈົ້າຊົງອວຍພຣະພອນ ແລະ ສະຖິດຢູ່ນໍາລາວ.
ຢາໂຄບໄດ້ເຫັນອີກວ່າທ່າທີຂອງລຸງທີ່ມີຕໍ່ລາວນັ້ນບໍ່ດີຄືແຕ່ກ່ອນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ບອກຢາໂຄບວ່າ: "ຈົ່ງກັບຄືນເມືອສູ່ດິນແດນຂອງບັນພະບູລຸດ ແລະ ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າສາ! ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າ." ດັ່ງນັ້ນ ຢາໂຄບຈຶ່ງຕຽມຕົວກັບຄືນເມືອບ້ານພໍ່ຂອງລາວທີ່ດິນແດນການາອານ.
ໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງກັບບ້ານຕາມເສັ້ນທາງເກົ່າທີ່ຢາໂຄບເຄີຍໜີມານັ້ນ ຄວາມຜິດບາບທີ່ເຄີຍຫຼອກລວງພໍ່ຍັງຄົງວົນວຽນຢູ່ໃນໃຈຂອງຢາໂຄບຕະຫຼອດ. ຢາໂຄບຄິດເຖິງຄວາມຜິດບາບຂອງລາວທັງກາງເວັນ ແລະ ທັງກາງຄືນ ຈົນເຮັດໃຫ້ບັນຍາກາດໃນການເດີນທາງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ. ເມື່ອຢາໂຄບເດີນທາງມາໃກ້ຈຸດໝາຍ ລາວກໍຄິດເຖິງເອຊາວອ້າຍຂອງລາວ ຈົນເຮັດໃຫ້ລາວຮູ້ສຶກຢ້ານຫຼາຍ. ແຕ່ເມື່ອລາວຄິດເຖິງຄວາມຝັນຢູ່ທີ່ເບັດເອນ ຈິດໃຈທີ່ເປັນທຸກໜັກນັ້ນກໍຄ່ອຍໆເບົາລົງ. ໃນຂະນະທີ່ຢາໂຄບລະນຶກເຖິງຄວາມບາບຂອງຕົນເອງຢູ່ນັ້ນ ລາວກໍໄດ້ຄິດເຖິງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ລາວ ລວມທັງພຣະສັນຍາທີ່ພຣະອົງຈະຊົງຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ຊີ້ນຳທາງລາວ ແລະ ຢາໂຄບຍັງເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຈະຊົງປົກປັກຮັກສາລາວ.
ຢາໂຄບຈຶ່ງສົ່ງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວໄປຫາເອຊາວ ເພື່ອໄກ່ເກ່ຍໃຫ້ທັງສອງຝ່າຍເຂົ້າໃຈກັນ. ເມື່ອຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຢາໂຄບກັບຄືນມາ ພວກເຂົາກໍລາຍງານໃຫ້ຢາໂຄບຟັງວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ໄປຫາເອຊາວອ້າຍຂອງທ່ານແລ້ວ ແລະ ເພິ່ນກຳລັງອອກເດີນທາງມາພົບທ່ານ ພ້ອມທັງມີຄົນມານຳສີ່ຮ້ອຍຄົນ.”
ເມື່ອໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ຢາໂຄບກໍຮູ້ສຶກຢ້ານ ແລະ ອຸກໃຈຫຼາຍທີ່ເອຊາວບໍ່ໄດ້ຕອບຕົກລົງເຫັນດີກັບເງື່ອນໄຂຂອງລາວທີ່ຈະພະຍາຍາມຄືນດີກັນ ແຕ່ເອຊາວກຳລັງອອກມາພ້ອມທັງມີຄົນມານຳສີ່ຮ້ອຍຄົນ.. ຢາໂຄບຈະຖອຍຫຼັງກັບຄືນກໍບໍ່ໄດ້ ຈະເດີນໜ້າຕໍ່ໄປກໍບໍ່ກ້າ ສ່ວນຄົນທີ່ຢູ່ກັບລາວບໍ່ມີອາວຸດ ແລະ ປ້ອງກັນຕົວເອງບໍ່ໄດ້ເລີຍ. ຢາໂຄບຢ້ານເອຊາວບຸກເຂົ້າມາໂຈມຕີ. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງແບ່ງຄົນຂອງລາວອອກເປັນສອງກຸ່ມ ເພື່ອວ່າຖ້າກຸ່ມໜຶ່ງຖືກໂຈມຕີ ອີກກຸ່ມໜຶ່ງຈະມີໂອກາດໜີລອດໄປໄດ້.
ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຢາໂຄບໄດ້ອະທິຖານຕໍ່ພຣະເຈົ້າວ່າ: “ໂອ! ພຣະເຈົ້າຂອງອັບຣາຮາມຜູ້ເປັນພໍ່ເຖົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພຣະເຈົ້າຂອງອີຊາກຜູ້ເປັນພໍ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ໂຜດຟັງຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ. ພຣະອົງຊົງບອກຂ້ານ້ອຍວ່າ ‘ຈົ່ງກັບຄືນເມືອສູ່ດິນແດນຂອງບັນພະບູລຸດ ແລະ ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຮົາຈະເຮັດທຸກສິ່ງໃຫ້ຜ່ານພົ້ນໄປໂດຍດີສຳລັບເຈົ້າ.’ ຂໍພຣະອົງໂຜດຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກເງື້ອມມືຂອງອ້າຍເອຊາວແດ່ທ້ອນ. ຂ້ານ້ອຍຢ້ານວ່າລາວຈະເຂົ້າມາບຸກໂຈມຕີ ແລະ ທຳຮ້າຍພວກຂ້ານ້ອຍທັງໝົດທັງຜູ້ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍ. ຂໍພຣະອົງໂຜດຈົດຈຳຄຳສັນຍາທີ່ວ່າ ພຣະອົງຈະເຮັດທຸກສິ່ງໃຫ້ຜ່ານພົ້ນໄປໂດຍດີສຳລັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີເຊື້ອສາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍດັ່ງເມັດຊາຍທີ່ແຄມທະເລເຊິ່ງບໍ່ອາດນັບໄດ້.”
ຫຼັງຈາກອະທິຖານແລ້ວ ຢາໂຄບກໍເລືອກເອົາເຄື່ອງຂອງທີ່ລາວມີໃນຝູງສັດ ເພື່ອເປັນຂອງຕ້ອນໃຫ້ແກ່ເອຊາວອ້າຍຂອງລາວ. ຢາໂຄບຄິດວ່າ ຂອງຕ້ອນທີ່ລາວຈະສົ່ງໄປໃຫ້ເອຊາວນັ້ນ ອາດຈະເຮັດໃຫ້ເອຊາວເຊົາຄຽດແຄ້ນ ຫຼືອາດຈະຍົກໂທດໃຫ້ລາວໄດ້. ແລ້ວຢາໂຄບກໍໄດ້ມອບຝູງສັດແຕ່ລະຝູງໃຫ້ຄົນຮັບໃຊ້ແຕ່ລະຄົນ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ພວກເຂົາເດີນທາງອອກໄປກ່ອນເພື່ອນຳເອົາຂອງຕ້ອນໄປມອບໃຫ້ເອຊາວ.
ແຜນການຂອງຊາຕານ
ຊາຕານຮູ້ວ່າ ຜ່ານທາງຢາໂຄບ ປະຊາຊົນທົ່ວໂລກຈະໄດ້ຮັບພຣະພອນ. ມັນຈຶ່ງຫວັງຈະທຳລາຍແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະອວຍພອນຢາໂຄບນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງຍຸແຍ່ໃຫ້ເອຊາວເດີນທາງມາ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 29:31-35; 30:1-24; 31:2,3; 32:3-21.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 193-196} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ພຣະເຈົ້າໃຫ້ຢາໂຄບປ່ຽນຊື່ໃໝ່ວ່າ ອິດສະຣາເອນ
ແຜນການຂອງຊາຕານ
ຊາຕານພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຢາໂຄບໝົດຫວັງ ໂດຍໃຫ້ລາວປັກຫຼັກຢູ່ກັບຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ລາວເປັນຄົນບາບ; ເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ຢາໂຄບເລີກຢືດໝັ້ນໃນພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ.
ເມື່ອມາຮອດກາງຄືນ ຄອບຄົວຂອງຢາໂຄບກໍເດີນທາງມາຮອດແມ່ນ້ຳແຫ່ງໜຶ່ງ. ຢາໂຄບໄດ້ສົ່ງລູກ, ເມຍ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ພ້ອມດ້ວຍຊັບສົມບັດຂ້າມແມ່ນ້ຳໄປ. ແຕ່ສ່ວນລາວເອງຢືນຢູ່ອີກຝັ່ງໜຶ່ງພຽງຄົນດຽວ ເພາະວ່າລາວຕ້ອງການຈະອະທິຖານໝົດຄືນ. ຢາໂຄບປາຖະໜາຢາກຢູ່ກັບພຣະເຈົ້າພຽງຕາມລໍາພັງ ເພາະພຣະອົງຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະສາມາດປ່ຽນແປງຈິດໃຈຂອງເອຊາວໄດ້ ແລະ ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຄວາມຫວັງດຽວທີ່ຢາໂຄບມີຢູ່.
ໃນສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍພູເຂົາ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນອາໄສຂອງສັດປ່າ ພ້ອມທັງເປັນຂົງເຂດທີ່ບໍ່ມີຜູ້ຄົນຜ່ານໄປມາ ແລະ ຍັງເປັນບ່ອນທີ່ມີໂຈນດັກປຸ້ນຜູ້ຄົນທີ່ຜ່ານໄປມາເສັ້ນທາງນັ້ນ ຢາໂຄບຢູ່ບ່ອນນັ້ນຄົນດຽວ ແລະ ບໍ່ມີອາວຸດຫຍັງປ້ອງກັນຕົວເອງ. ໃນຂະນະນັ້ນ ເປັນເວລາທ່ຽງຄືນແລ້ວ ທຸກຄົນທີ່ລາວຮັກກໍຢູ່ຫ່າງໄກ ແລະ ພວກເຂົາອາດຈະພົບກັບໄພອັນຕະລາຍ. ຢາໂຄບກົ້ມລົງພື້ນດິນດ້ວຍຄວາມກັງວົນ ແລະ ທຸກໃຈທີ່ສຸດ ເພາະຄົນທີ່ລາວຮັກບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງ ແຕ່ຕ້ອງມາສ່ຽງໄພອັນຕະລາຍຍ້ອນຄວາມຜິດບາບຂອງລາວ. ແລ້ວຢາໂຄບກໍໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ອະທິຖານອ້ອນວອນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ.
ແຕ່ທັນໃດນັ້ນ ກໍມີມືທີ່ແຂງແຮງຈັບເທິງບາໄຫຼ່ຂອງຢາໂຄບ. ລາວຄິດວ່າແມ່ນສັດຕູທີ່ໄດ້ເຂົ້າມາເພື່ອຈະເອົາຊີວິດຂອງລາວ ລາວຈຶ່ງພະຍາຍາມຕໍ່ສູ້ຈົນສຸດກຳລັງທີ່ລາວມີ ທັງສອງໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັນໃນຄວາມມືດແຕ່ບໍ່ມີໃຜເວົ້າຫຍັງເລີຍ. ໃນຂະນະທີ່ຢາໂຄບກຳລັງຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອົາຊີວິດຂອງລາວໃຫ້ລອດນັ້ນ ລາວກໍສຳນຶກເຖິງຄວາມຜິດບາບຂອງລາວ ຈົນຮູ້ສຶກວ່າລາວກຳລັງຖືກແຍກອອກຈາກພຣະລັດສະໝີຂອງພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ໃນລະຫວ່າງທີ່ຢາໂຄບຕົກຢູ່ສະຖານະການທີ່ທຸກໃຈຢ່າງໜັກນັ້ນ ລາວໄດ້ຈື່ຈໍາພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ລາວໄດ້ອ້ອນວອນຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຊົງເມດຕາລາວ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງສອງໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັນຈົນຕາເວັນໃກ້ຂຶ້ນ ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບນັ້ນກໍໄດ້ແຕະຢູ່ທີ່ຂໍ້ຕໍ່ສະໂພກຂອງຢາໂຄບ ຈົນຂໍ້ຕໍ່ສະໂພກຂອງຢາໂຄບເຄື້ອນ ແລະ ຂາຂອງລາວກໍເປທັນທີ.
ບັດນີ້ ຢາໂຄບຮູ້ສຶກເຖິງຣິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວຂາເປ ແລະ ລາວລະນຶກໄດ້ວ່າ ລາວບໍ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້ມະນຸດ ແຕ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈທີ່ຢາໂຄບໄດ້ຮັບຈາກຄວາມບາບຂອງລາວນັ້ນ ລາວຈຶ່ງກອດຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ລາວນັ້ນໄວ້ຢ່າງແໜ້ນ ແລະ ບໍ່ຍອມປ່ອຍໄປ ຈົນກວ່າຈະໄດ້ຮັບພຣະພອນ.
ແຕ່ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບນັ້ນ ພະຍາຍາມດຶງມືຂອງຢາໂຄບອອກ ແລະ ກ່າວວ່າ: “ປ່ອຍຂ້ອຍແມ! ເພາະຕາເວັນຈວນຈະຂຶ້ນແລ້ວ.”
ແຕ່ຢາໂຄບຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ຕອບວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ປ່ອຍທ່ານໄປ ຈົນກວ່າທ່ານຈະອວຍພອນຂ້ານ້ອຍ.”
ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຊື່ຫຍັງ?”
ຢາໂຄບຕອບວ່າ: “ຢາໂຄບ.”
ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບນັ້ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ແມ່ນຢາໂຄບອີກຕໍ່ໄປ ເຈົ້າໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ ແລະ ເຈົ້າຊະນະ; ສະນັ້ນ ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະແມ່ນອິດສະຣາເອນ.” ແລ້ວຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບນັ້ນກໍໄດ້ອວຍພອນຢາໂຄບ ແລະ ຈາກໄປ.
ແລ້ວຢາໂຄບກໍເວົ້າຂຶ້ນວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາ ແລ້ວຂ້ອຍຍັງບໍ່ຕາຍ”
ຢາໂຄບໄດ້ຮັບພຣະພອນຕາມທີ່ລາວໄດ້ລໍຄອຍມາເປັນເວລາດົນນານ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ອະໄພລາວສຳລັບຄວາມບາບໃນອະດີດທີ່ລາວໄດ້ເຮັດຜິດທີ່ຜ່ານມານັ້ນ. ບັດນີ້ ການສຳນຶກຜິດໃນຄວາມບາບຂອງລາວໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປແລ້ວ ແລະ ຕອນນີ້ສັນຕິສຸກໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງລາວເມື່ອລາວໄດ້ຄືນດີກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ລາວກໍບໍ່ມີຄວາມຢ້ານເອຊາວອ້າຍຂອງລາວອີກຕໍ່ໄປ.
ຕອນທີ່ຢາໂຄບຕໍ່ສູ້ກັບຜູ້ທີ່ມາຈາກສະຫວັນນັ້ນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງທູດສະຫວັນໄປຫາເອຊາວໃນຄວາມຝັນ ແລະ ໃຫ້ເອຊາວເຫັນພາບຊີວິດຂອງຢາໂຄບທີ່ຕ້ອງໜີຈາກບ້ານເກີດຂອງລາວຈົນເຖິງຊາວປີ. ເອຊາວໄດ້ເຫັນຄວາມທຸກຂອງຢາໂຄບໃນການໃຊ້ຊີວິດຢູ່ບ້ານລຸງຂອງລາວ ແລະ ເປັນທຸກໂສກເສົ້າເສຍໃຈເມື່ອຮູ້ວ່າແມ່ຂອງຕົນເສຍຊີວິດແລ້ວ. ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ ເອຊາວຍັງໄດ້ເຫັນບັນດາທູດສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າອ້ອມຮອບຢາໂຄບໄວ້. ດັ່ງນັ້ນ ເອຊາວຈຶ່ງເລົ່າຄວາມຝັນນີ້ໃຫ້ພວກທະຫານຂອງລາວຟັງ ແລະ ໄດ້ສັ່ງຫ້າມພວກເຂົາບໍ່ໃຫ້ທຳຮ້າຍຢາໂຄບ ເພາະພຣະເຈົ້າຂອງພໍ່ຕົນຊົງສະຖິດຢູ່ກັບຢາໂຄບ.
ໃນທີ່ສຸດ ເອຊາວ ແລະ ຢາໂຄບກໍໄດ້ມາພົບໜ້າກັນ. ເອຊາວຍ່າງມາພ້ອມດ້ວຍກອງທັບທະຫານສີ່ຮ້ອຍຄົນ ສ່ວນອີກຝ່າຍໜຶ່ງແມ່ນຢາໂຄບພ້ອມດ້ວຍເມຍ ແລະ ລູກ 12 ຄົນ ພ້ອມທັງຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ເບິ່ງແຍງຝູງສັດແຮ່ຂະບວນຍາວມານຳອີກດ້ວຍ. ຢາໂຄບຈັບໄມ້ຄ້ຳໄວ້ຢ່າງແໜ້ນ ແລ້ວຄ່ອຍໆຍ່າງໄປຫາເອຊາວອ້າຍຂອງລາວທີ່ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າ. ຍ້ອນການຕໍ່ສູ້ລະຫວ່າງຢາໂຄບກັບພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຢາໂຄບໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢູ່ທີ່ສະໂພກຂອງລາວ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລາວທັງຍ່າງໄປທັງຢຸດເທື່ອລະກ້າວຢ່າງຊ້າໆດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແຕ່ໃບໜ້າຂອງລາວເຕັມໄປດ້ວຍແສງສະຫວ່າງແຫ່ງສັນຕິສຸກ. ເມື່ອເອຊາວເຫັນຢາໂຄບຍ່າງເຂົ້າມາຫາລາວດ້ວຍຄວາມລຳບາກທໍລະມານຢູ່ນັ້ນ ລາວກໍແລ່ນເຂົ້າໄປຕ້ອນຮັບຢາໂຄບນ້ອງຊາຍຂອງລາວພ້ອມທັງກອດ ທັງຈູບ ແລະ ທັງສອງຕ່າງກໍພາກັນຮ້ອງໄຫ້. ເມື່ອພວກທະຫານຂອງເອຊາວໄດ້ເຫັນຕ່າງກໍພາກັນຮູ້ສຶກປະທັບໃຈ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຢາໂຄບພ້ອມທັງຄອບຄົວ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ລວມທັງຝູງສັດ ກໍໄດ້ເຂົ້າໄປອາໄສຢູ່ໃນດິນແດນການາອານ.
ການປ່ຽນຊື່ຜູ້
ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢາໂຄບນັ້ນແມ່ນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຢາໂຄບຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ລາວຊະນະ. ຄົນບາບຜູ້ນີ້ຊະນະພຣະເຈົ້າໂດຍການຖ່ອມຕົວ, ການກັບໃຈໃໝ່ ແລະ ການຍອມຈຳນົນ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ປ່ຽນຊື່ໃຫ້ຢາໂຄບໃໝ່ວ່າ ອິດສະຣາເອນ ເພື່ອເປັນຫຼັກຖານວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ອະໄພຢາໂຄບ.
ສິ້ນສຸດຂອງການຕໍ່ສູ້
ກ່ອນທີ່ພຣະເຢຊູຈະສະເດັດກັບມາຄັ້ງທີສອງ ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າຈະຕ້ອງຜ່ານປະສົບການຄືກັນກັບຢາໂຄບທີ່ຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມທຸກທໍລະມານໃຈດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ. ຜູ້ປະກາດພຣະຄຳເຢເຣມີຢາໄດ້ເຫັນນິມິດກ່ຽວກັບເຫດການໃນຄັ້ງນັ້ນວ່າ: “ເຮົາໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງແຕກຕື່ນຕົກໃຈ ເປັນສຽງຮ້ອງຕົກໃຈຢ້ານ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກ.... ໃບໜ້າຂອງທຸກຄົນຊີດຂາວ. ມື້ອັນໜ້າຢ້ານກົວໃຫຍ່ນັ້ນ ກໍາລັງຈະມາເຖິງ ບໍ່ມີມື້ໃດເລີຍຈະປຽບປານມື້ນັ້ນໄດ້ ເພາະວ່າມັນເປັນເວລາທຸກໃຈທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່່ກວ່າສະໄໝຂອງຢາໂຄບ ແຕ່ພວກເຂົາຈະຜ່ານພົ້ນວັນນັ້ນໄປໄດ້” (ເຢເຣມີຢາ 30:57)
ພວກເຮົາຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ
ຊາຕານພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາທີ່ເປັນປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າມີຄວາມຢ້ານໂດຍຄິດວ່າຄວາມບາບຂອງພວກເຮົາຍິ່ງໃຫຍ່ເກີນກວ່າທີ່ຈະໄດ້ຮັບການອະໄພ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາຄິດເຖິງຄວາມຜິດບາບໃນຊີວິດຂອງພວກເຮົາທີ່ເຮັດຜ່ານມາ ພວກເຂົາກໍໝົດຫວັງ. ແຕ່ພວກເຮົາຄວນຈະຈື່ຈຳຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ພວກເຮົາ. ພວກເຮົາຄວນຈະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ພວກເຮົາໄດ້ສຳນຶກຜິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈສຳລັບບາບຂອງພວກເຮົາ. ຫຼັງຈາກນີ້ ພວກເຮົາຈະຕ້ອງຄິດເຖິງພຣະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ອະໄພກັບທຸກໆຄົນທີ່ມາຫາພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ. ຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາໃນເວລາທີ່ມີບັນຫາ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ບັນຫາຂອງພວກເຮົາເກີດຈາກຄວາມຜິດພາດ ແລະ ຄວາມບາບຂອງພວກເຮົາເອງ. ພຣະເຈົ້າຈະເປີດຫົນທາງໃຫ້ພວກເຮົາ ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈໃນສະຕິປັນຍາຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາໃນຊີວິດຂອງພວກເຮົາ. ແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າຢ່າງເຕັມທີ່ວ່າພຣະອົງຈະຊົງເປີດທາງໃຫ້ ແລະ ພຣະອົງຈະຕອບຄຳອະທິຖານຂອງບັນດາຜູ້ທີ່ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງຢ່າງແນ່ນອນ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ປະຖົມມະການ 32:22-30; 33:1-17.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ບັນພະຊົນກັບຜູ້ເຜີຍພະວະຈະນະ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ໜ້າ 195-203} ຂຽນໂດຍ ທ່ານນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.